Нигина ва Мирмалик
Шрифт:
Оббозию дилхуш аз меъёр бештар тл кашиду вате ама хаставу шалпар ва ташнаву гурусна аз оби ширгарми шаршараавз худро берун кашиданд, дуд аз димоашон баромад: шаоли баднафсе пойгоро хилват ёфта, ама нону гшти дар клбор бударо тамоман хрдаю бурда буд…
– Омад ба сарам он ч метарсидам! – даст ба пешон зад робалад. – Мо, ворухио, тоат мекунем, лекин… мемони мо…
ама узромез Амадро нигаристанду Абдулмаид кшид, то вазъияти ногуворро шоирона бартараф созад:
– Аз беэтиёт тшаи роро аз даст додем… Бе баргу наво дигар ба ое рафта наметавонем. Маро бубахш, эй мемони азиз, ки мабурем бо шиками гурусна
амсафарон гунакорона чашм ба замин дхта, аз мемон авоби сард, атто пичингу кинояи талхро интизор мекашиданд. Вале бо шеъри фарфар авоб мухтасар кард:
Дар бо суи тараб авое дорем,
Эй дст, биё, ки нек рое дорем.
М-андеш зи нестию бебаргии ро,
К-аз булбулу гул баргу навое дорем!
Шеъри равон ба дили шикастаи дстон марам гашту бо хотири осуда поён хамида, вати говгум ба деа расиданд. Дар хонаи Зарифи Доно шикамсер хрок хрда, сипас манзил ба манзил пароканда шуданд, то табъи дил дам гирифта, барои саёати фардо омода шаванд.
* * *
Рзи дигар Абдулмаид пагоии барват ба бстонсаройи амакбузурги Нигина омад, то аз оли мемон хабар гирифта, самти хатсайрро муайян созад. Амадро болои тахтакати сани авл машули мутолиа дарёфт ва бо як назора фамид, ки шоир ягон зарра осори хастаг надорад.
– Имрз ба ду ои тамошобоб рафтан, – гуфт баъди саломуалейк ва олпурсии урф. – Якумаш Гавораи заррин дар мавзеи Ке, дуюмаш Сиякл дар мавзеи Пули Офтобрй. Ин дарао дар ду самти муобил доман пан карда, яке аз дигаре зеботаранд.
Абдулмаид лазае тавауф намуда, бо масади фамидани таъсири суханояш синчакорона ба чераи мемон нигарист. Дид, ки чароаки чашмони ба адри дилхо шълавар нашудааст, таърифу тавсиф як парда баландтар бардошт:
– Рости гап, дили ман кашоли Сиёкл, ки аиатан ам як гшаи бииштро мемонад. Агар озир аспсавор ба ро бароем, то уруби офтоб ба соили кл мерасем, ки дар мобайни арчаои сабзу хуррам ойгир асту обаш аз оби бетарин чашма ду карат ширину авояш аз авои тозаи Ворух ду баробар поктар аст…
Амад китобро пшида, ба куни кат гузошту риши навдамидаи манаашро бо нги ангушт ламскунон гуфт:
– Бовар кунед, ако, дили ман ам кашоли тамошои Сиякл. Лекин афсс, ки рафта наметавонам…
– Чаро?! Дина ис кардам, ки поят андаке мелангад…
– Амакам Усто Мулло азми бозгашт ба Исфара доранд. Мегянд, ки мемон то се рз азизу мукаррам аст.
– Мо мегем, ки мемонро омадан ба иродат асту рафтан ба иозат…
– Дар ама о чунин мегянд, ако. Лекин, бовар кунед, ман бе изни Амакмуллои худ атто нафас намекашам!
– Офарин, шоир! Гапе, ки гуфт, басо пурувват асту муокима напазирад. Бо вууди ин, агар хо, худи озир аз Усто Мулло рухсат мепурсам, ки се рз мемони ман бош…
– Ташаккур, акои Абдулмаид. Лекин рафтан зарур. Гуфта будам-ку: дар Самаранд маро Шаобиддин интизор. Ва падарони мо мегянд, ки «интизор бадтар аз онкан…»
– Ин гапатро низ бебас абул мекунам. Фаат, илтимос, бегила раву боз биё.
ар гое меой, хуш меой!
– Албатта меоям, ако! Бовар кунед, аз тамошои раси ширини кафтараки навболи Ворух мот гаштаму аз тамошои ку дараи андалебнавози Ворух мабут шудам. Ин деаи баланд дар баландии дилу дидаи ман маъвои абад ёфт. Зеро суби Ворух бо усну таровати нотакрораш мер болои мер меангезаду шабои матоб ва осмони пурситора ин гулшанкадаро онафрз мегардонад. Се рзе, ки дар ин аннатмакон будам, гули дили ман амчу дили гули бехазони Ворух тозаю озода ва муаттару арувон шуд. Акнун бо шаву иломи дучанд раскунон ба сайали аон меравам ва ар о бошам, Ворухро ба сад забон тасин мегям. Бовар кунед, то он дар бадан дорам, бо иши Ворух мезиям:
Пайваста дилам ба устуи Ворух,
Дар гулшани он баори ки Ворух,
Чун ваъдаи васлу ади некном
Дар дафтари иш гуфтуги Ворух.
Равзанаи дуюм. Тавили адяои тадирсоз аз шари азим ба ки баланд
Нигина, ки афтмоа таваллуд шуда буд, дар пансолаг ба хондан шоиста гашт. Рзи чаоршанбеи аввали мои шаъбон Бимастура дасти духтар гирифта ва дафтару давот бардошта, нозукниоли хеш ба пеши Биб Заро бурд ва салому олпурс карду афзуд:
– Эй бибии муътабар, фарзанди азиз ба парвариш ва тарбияи шумо овардам.
Биб Заро дасти Нигина аз дасти модар ба дасти худ гирифту сарашро сила карда, бо лани навозиш гуфт:
– Кори хуб кард, духтарам. Аз амин лаза Нигина маро амчу фарзанд шуд. Аз чашмаш маълум, ки зираку ушёр аст. Агар обилу гапдаро шавад, ба осон хондану навиштанро ёд мегирад.
Нигина дасташро оиста рао карда, адаме афо гузошту бо сари хам ва гардани ка урунгид:
– Гапдаро намешам ман…
Модар лаб газиду муаллимаро заваш омад ва хам шуда, пешонаи кдакро бсид:
– Офарин, они биб, ки хатои маро исло кард! Майлаш, гапдаро нашав, аммо панду насиати маро бодиат гш кун. Хуб?
– Хуб шудааст, бибиун! – нидо кард бо чашмони шарарбор Нигина ва сйи модар панаи падруд афшонда, аз афои муаллима ба мактабхона даромад.
Аз байн як мо гузашт. Боре Бимастура барои куртадзон ба дкони чевар расипор шуду назди дарвозаи бозор якчанд духтарчаро машули сангчабоз дид. Бачагияш ёд омаду лазае истода, хаёломез он с нигарист ва… Нигинаро шинохт, ки тамоми ушу ёдаш ба боз банд буду афт сангчаро ба пушти даст ниода ва чолокона боло аво дода, моирона бо кафи даст дошта мегирифту имкон намедод, ки ягонтоаш ба замин афтад.
Куртаю чевар фаромш гашту ба пеши духтаракон омад. Вале Нигина бехабар аз модар санги чилтоа мебозид. Сурфаи ошноро шунида, як ад париду барвор аз ой аид ва гунакорона сар хам карда, барои шунидани маломат рост истод.
– Эй уни модар, чува аз дарсхуна гурехта, бо духтарчаои бегуна боз мекун?
– Аз дарс гурехтаг не ман. Маълима авоб додаг.
– Чува авоб дод?
– Дар таги коса ягон нимкоса ай. Кан пеш даро, ба мактабхуна равем.
Аз нали бибиотун маълум шуд, ки як афта боз рафтори Нигина дигаргуна шудааст.