Нигина ва Мирмалик
Шрифт:
– Мебинам, ки дастафшонию пойкбии ин кафтараки навбол амаро шр ангехт. Ман ам сахт шодмона шудам. Бадоатан як рубо эод шуд, ки ба Нигина мебахшам:
Гулбоди баор атрфишон аз расат,
Хушол шуда пиру авон аз расат.
Марум мабод то иёмат аргиз
Чашми ама мардуми аон аз расат!
Шеъри шоирро кадхудои деа ба дуо гардонду ама баробар омин гуфта, бо шави тоза хушолиро идома бахшиданд.
– Ман ам усулу бозии Нигинаро дида, як шеъри зр бофтан будам. Офарин ба ту, ки пешдаст кард. Биё, амин шеъри туро хушр навишта, ба падараш тфа мекунем. Усто хурсанд мешад.
Хоиш дарзамон иро гашту Абдулмаид аз коазпора рубоиро бо овози баланд хонда, ба Абдулсайид бахшид ва шодиёна гирифт. Сипас бори дигар бо кафи даст китфи Амадро тап-тап «навозиш» карда, дар лаби дарёча ро ба сбат кашид:
– Бахудо, ки шеъри наз эод кард! Ту чанд сол боз шеър менавис?
– Се сол боз… Аз чордасолаг маши шеър мекунам.
– Устодат к?
– Бародарам Шаобиддин.
– Шаобиддини Булбул? Писари озии Тамохуш?!
– Бале.
– Вайро наз мешиносам. Чандин бор амрои Усто Мулло ба Ворух омадаг. Мо якоя бисёр ку дараю оои зеборо тамошо кардаг. Лекин туро якум бор мебинам.
– Шаш сол дар Маринон будам, муассили мадраса…
– Шаобиддин чаро наомад?
– Вай озир дар Самаранд. Аз Ворух баргардем, наздаш меравам.
– Барои тамошо?
– Не. Тасилро давом додан мехоам. Боз… дар он шар шоирони зр бисёр…
– Рост мегй. Афсс, ки амроат рафтан наметонам.
Шоирам ман, шоирам ман,
Шеъри ман дар уллаи к.
Аз сари сангу сари
Мезанад р, медиад б.
Агар хо, амро Ворухро чарх мезанем. ойои Шаобиддин дидагиро мебин, иломат ояд, шеър менавис.
– Саломат бошед, ако, ки табъи дилам сухан гуфтед. Ман барои зиёфатхр не, барои тамошо омадаг. Бародарам гаштаю баргашта мегуфт, ки «то Ворухро бо чашми дил набин, шоири асил намешав!»
– Гапи Шаобиддин а асту рост. Ворух манзараои зебо бисёр дораду таърихаш адимаю бою рангин. Дар баали ар санги Ворух як исса асту ар ор пури асрор ва ар уллае соиби як икмате…
– Муболиаро ба адди улувв расондед, акои Абдулмаид! –беаш хандид мемон. – Масалан, уллае, ки тори сари мост, ч икмат дорад?
– икмати ин улла – як номаш Тешазадаг – басо талх асту мазаш аз иши игарсз бармеояд. Номи дигари ин к Душоха асту ба иши Фарод пайванд:
Ошиам ман, ошиам ман
Дарду доам бод бурда.
Банди дил амчун Душоха
Тешаи Фарод хурда.
Мегянд, ки замонои адим дар Ворух як гулдухтари нозанине машури олам буд бо номи Парихон. адаш сарви равон, лабаш гули хандон ва рухаш
– авлии ман сояр – соле ёзда мо авояш хунуку ршноияш тунук, фаат як мои чилаи тобистон рйи офтоб баръало намоён мешавад. Чунки уллаи сабили р ба р пеши офтоба гирифтагиаш гирифтаг. ар касе ин уллаи бахила паст карда, манзили мана офтобря кунад, Парихон аи алолаш шавад!
Ин шартро шунидан амон амаи хостгоро бо алам ба уллаи баланд нигаристаю «зри беуда миён шиканад» гуфта, ноило дасту дил шустанд. Фаат Фароди ориятманд путку теша ва обу тша гирифта, чун авоншери маст худро ба тори к расонд, то уллаи баландро паст гардонад ва коми дил ба даст орад. афтае чанд обу ара резонда, пайваста путку теша зада, аз ду тарафи улла камар кофт, то кчонидани улла осон гардад.
Мардуми деа аз арбу зарби деонписари шердил бо ки бахил ба тарик омада, хайрхоона даст ба дуо бардоштанд. Зеро аз поён баръало медиданд, ки агар Фарод боз андаке замат кашад, рахна васеътар гашта, кчидани улла осонтар мешавад. Аз дуову санои мардум р гирифта, ошиписар солор аз ой хесту бо тамоми увват, Рустамвор, путки гарон ба сари санги калон кфт. Он чорпора гашту ба ар тараф пош хрд. Тамошогарон ои сабук кашиданду Фарод шодмона ончунон наъра зад, ки аз акси садояш к ларзид. Сипас пешонабанд аз сар кушода, араи гардану рй пок карду латтапора мисли Дирафши Ковиён алвон дода, ба чашминтизорон ва дар навбати аввал ба Парихон нахустин пайки зафар расонд. Шру иреви ошинавозон ба фалак печид ва дастафшону пойкбон паёпай «Офарин!» мегуфтанд. Парихон низ дар болои бом болу пари шод кушода, рймоли арир аз сар ба даст гирифту чун ливои ошион ба илва овард.
ама суруру тантана доштанд, айр аз Хусрави бойбача. Вай ам талабгори ашадии Парихон буду аз он ки раиби сарсахташ Фарод ба фати улла ариб омадааст, чун мйи схта ба худ мепечид.
Падари сарватманди Хусрав аз оли зори фарзанди нолон игарбирён шуда, дартоз пеши падари Парихон омад ва адаа гуфт:
– авлии калони сари баландиро, ки чор хонаи баравою равшан дорад, бо ама фаршу колояш ва боу гулзораш пурра ба ту бахшидам. Ин макони дилкушо ва офтобряро мегир?
Аз адяи ногаон падари Парихон пакар гашту пеши пойи падари Хусрав дузону нишаста, замини хидмат бсид ва шоду хандон гуфт:
– Бо чону дил мегирам ва аз мази дилу он роз мешавам, ки фарзандони мо ади нико баста, ба муроду масад расанд!
Ин номард барвор ба гирду атроф пан гашту хурду калон дилсиё гашта, анднок ба хок бознишастанд. Тайир ёфтани олати мардум Фародро ба талука андохт. Хавотиромез ониби авлии мабубаи хеш нигарист. Дид, ки Парихони навакак черахандон болои бом пар хобида, дасткбон зор-зор гиря дорад. Дилаш та кашид. Зеро медонист, ки наваи номуборак нишонаи мусибат асту гиряи маъшуа мотами оши мешавад.