Падарожжы Гулiвера (на белорусском языке)

Свифт Джонатан

Збiралiся нядоўга. 17 жнiўня 1703 года, роўна праз два месяцы пасля таго, як Гулiвер сышоў з карабля, гаспадар, Глюмдальклiч i Гулiвер выправiлiся ў далёкую дарогу.

6

Краiна велiканаў называлася Брабдынгнег, а галоўны горад яе - Ларбрулыруд, што па нашаму азначае "гонар Сусвету".

Сталiца знаходзiлася якраз пасярэдзiне краiны, i, каб трапiць у яе, Гулiверу i яго вялiзным спадарожнiкам давялося пераправiцца цераз шэсць шырокiх рэк. У параўнаннi з iмi рэкi, якiя ён бачыў у сябе на радзiме i ў iншых краiнах, здавалiся вузенькiмi, мелкiмi ручайкамi.

Падарожнiкi

праехалi васемнаццаць гарадоў i мноства вёсак, але Гулiвер амаль i не бачыў iх. Яго вазiлi па кiрмашах не для таго, каб паказваць яму ўсялякiя дзiвосы, а для таго, каб яго самога паказваць, быццам дзiва.

Гаспадар заўсёды ехаў конна, Глюмдальклiч сядзела ззаду i трымала на каленях скрынку з Гулiверам.

Але перад гэтым падарожжам дзяўчынка абабiла сценкi скрынкi тоўстай, мяккай тканiнай, падлогу заслала сеннiкамi, а ў куток паставiла ложачак сваёй лялькi.

I ўсё роўна Гулiвер стамляўся ад бясконцага гайдання i штуршкоў.

Дзяўчынка заўважыла гэта i ўгаварыла бацьку ехаць цiшэй i часцей спыняцца.

Калi Гулiверу надакучвала сядзець у цёмнай скрынцы, яна даставала яго адтуль i ставiла на вечка, каб ён мог дыхаць свежым паветрам i любавацца на замкi, палi i гаi, паўз якiя яны праязджалi. Пры гэтым яна заўсёды моцна трымала яго за падцяжкi.

Калi б Гулiвер упаў з такой вышынi, ён бы, мусiць, памёр ад страху, не даляцеўшы яшчэ да зямлi. Але ў руках сваёй нянечкi ён адчуваў сябе спакойна i з цiкаўнасцю пазiраў па баках.

Па даўняй звычцы вопытнага падарожнiка Гулiвер нават у час самых цяжкiх пераездаў не трацiў часу марна. Ён старанна вучыўся ў сваёй Глюмдальклiч, запамiнаў новыя словы i з кожным днём усё лепш i лепш гаварыў па-брабдынгнежску.

Глюмдальклiч заўсёды вазiла з сабой маленькую кiшэнную кнiжачку, крышку большую за геаграфiчны атлас. Гэта былi правiлы паводзiн выхаваных дзяўчынак. Яна паказвала Гулiверу лiтары, i ён па гэтай кнiзе хутка навучыўся бегла чытаць.

Даведаўшыся аб яго поспехах, гаспадар пачаў прымушаць Гулiвера чытаць уголас розныя кнiжкi ў час прадстаўлення. Гэта вельмi пацяшала гледачоў, i яны цэлымi натоўпамi збягалiся паглядзець на пiсьменнага звярка.

Гаспадар паказваў Гулiвера ў кожным горадзе i ў кожнай вёсцы. Часам ён збочваў з дарогi i заязджаў у замак якога-небудзь знатнага вяльможы. Чым больш прадстаўленняў давалi яны ў дарозе, тым больш таўсцеў кашалёк гаспадара i тым худзейшы рабiўся бедны Гулiвер.

Калi нарэшце iхняе падарожжа скончылася i яны прыехалi ў сталiцу, Гулiвер ледзь трымаўся на нагах.

Але гаспадар i думаць не хацеў пра нейкую там перадышку. Ён наняў у гатэлi вялiкую залу, загадаў паставiць у ёй стол, агароджаны парэнчамi, каб Гулiвер як-небудзь выпадкова не звалiўся на падлогу, i па ўсiм горадзе расклеiў афiшы, дзе чорным па белым было напiсана: "Хто не бачыў вучонага Грыльдрыга, той не бачыў нiчога!"

Прадстаўленнi пачалiся. Iншы раз Гулiверу даводзiлася паказвацца публiцы па дзесяць разоў на дзень.

Ён адчуваў, што доўга гэтага не вытрымае. I вельмi часта, маршыруючы па стале са сваёй

саломiнкай у руках, ён думаў пра тое, як гэта сумна скончыць свой век вось тут, на гэтым стале з парэнчамi, пад рогат вясёлай публiкi.

Але якраз тады, калi Гулiверу здавалася, што няма на свеце больш няшчаснага чалавека, чым ён, лёс яго раптам павярнуўся да лепшага.

Аднойчы ранiцой у гатэль з'явiўся адзiн з ад'ютантаў караля i запатрабаваў, каб Гулiвера неадкладна прывезлi ў палац.

Атрымалася так, што напярэдаднi дзве прыдворныя дамы бачылi вучонага Грыльдрыга i столькi нарасказвалi пра яго каралеве, што тая захацела абавязкова паглядзець на яго сама i паказаць сваiм дочкам.

Глюмдальклiч надзела сваю самую лепшую святочную сукенку, сама памыла i прычасала Гулiвера i панесла яго ў палац. Прадстаўленне ў гэты дзень удалося Гулiверу як нiколi. Нiколi яшчэ ён не валодаў шпагай i саломiнкай так спрытна, нiколi не маршыраваў так добра i весела. Каралева была ў захапленнi. Яна мiласцiва працягнула Гулiверу свой мезены палец, i Гулiвер, далiкатна абхапiўшы яго абедзвюма рукамi, пацалаваў у пазногаць. Пазногаць у каралевы быў гладкi, адпалiраваны, i, цалуючы яго, Гулiвер убачыў у iм свой твар, быццам у авальным люстэрку. Толькi цяпер ён заўважыў, што за апошнi час вельмi змянiўся - пабляднеў, схуднеў, на скронях у яго з'явiлiся першыя сiвыя валасы.

Каралева задала Гулiверу некалькi пытанняў. Яна хацела ведаць, дзе ён нарадзiўся, дзе жыў, як i калi трапiў у Брабдынгнег. Гулiвер адказваў на ўсе пытаннi дакладна, коратка, ветлiва i так моцна, як толькi мог.

Тады каралева спытала ў Гулiвера, цi не хоча ён застацца ў яе, у палацы. Гулiвер адказаў, што для яго будзе вялiкiм шчасцем служыць такой прыгожай, мiласцiвай i мудрай каралеве, калi толькi яго гаспадар згодзiцца адпусцiць яго на волю.

– Ён згодзiцца!
– сказала каралева i зрабiла нейкi знак прыдворнай даме.

Праз некалькi хвiлiн гаспадар Гулiвера стаяў перад каралевай.

– Я бяру сабе гэтага чалавечка, - сказала каралева.
– Колькi ты хочаш атрымаць за яго?

Гаспадар задумаўся. Паказваць Гулiвера было вельмi выгадна. Але цi доўга яшчэ можна будзе паказваць яго? З кожным днём ён усё больш худнее, растае, як iльдзiнка на сонцы, i, здаецца, скора яго зусiм не стане.

– Тысячу залатых!
– сказаў ён.

Каралева загадала даць яму тысячу залатых, а потым зноў павярнулася да Гулiвера.

– Ну вось, - сказала яна, - цяпер ты наш, Грыльдрыг.

Гулiвер прыцiснуў рукi да сэрца.

– Нiзкi паклон вам, ваша вялiкасць, - сказаў ён, - але, калi мiласць ваша роўная вашай прыгажосцi, я асмелюся прасiць маю ўладарку не разлучаць мяне з маёй дарагой Глюмдальклiч, маёй нянечкай i настаўнiцай.

– Вельмi добра, - сказала каралева.
– Яна застанецца пры двары. Тут яе будуць вучыць i добра даглядаць, а яна будзе вучыць i даглядаць цябе.

Глюмдальклiч як не падскочыла ад радасцi. Гаспадар таксама быў вельмi задаволены. Ён нiколi i не марыў уладкаваць дачку пры каралеўскiм двары.