Сакрэт Тунгускага метэарыта, Прыгоды шасцікласніка Максіма
Шрифт:
А ён зусім не хоча нічога разумець, крычыць:
— Мя-а-а-а…
Шкада яго стала. Накрычыцца адзін у хаце, ахрыпне. Невядома, ці мама з магазіна вернецца, каб пакарміць. Хіба ў школу не пайсці, дома з Вушасцікам застацца? Застацца… Але ж мама даведаецца… Не, няма як дома заставацца. А калі Вушасціка ў школу ўзяць? Ягня ў школе… Не, такога ў нашай школе яшчэ ніколі не было, за гэта мяне па галоўцы не пагладзяць. Дык што ж рабіць? Можа, да нашай школьнай тэхнічкі цёткі Надзі занесці? Цётка Надзя блізка ад школы жыве. Падбягу на перапынку, сам Вушасціка
Так, занясу Вушасціка да цёткі Надзі. Але ж як занесці яго? Убачаць нашы школьнікі, пазбягаюцца, прычэпяцца: «Дай пагладзіць… Дай патрымаць…» Замучаць яны майго Вушасціка. Як жа занесці, каб не ўбачылі? А калі ў рукзаку? У рукзаку, у рукзаку… Задыхнецца без паветра. Што ж прыдумаць? Ага, можна дзірку ў рукзаку выразаць, каб свежае паветра паступала. Так і зраблю…
Я наліў у бутэльку малака, паклаў у партфель (малако было яшчэ цёплае, не так даўно мама грэла). Потым узяў рукзак, які тата купіў мне для паходаў, збоку нажніцамі выразаў невялікую дзірку, і ў гэты рукзак пасадзіў Вушасціка. Я думаў, што Вушасцік пабаіцца лезці ў рукзак, пачне вырывацца, але ён не вырываўся і аніразу не закрычаў.
Узяўшы ў адну руку рукзак, а ў другую партфель, я няспешна пакрочыў да цёткі Надзі. Па дарозе разы тры спыняўся, развязваў рукзак, каб праверыць, ці дыхае мой Вушасцік. А ён сядзеў і даверліва глядзеў на мяне сваімі чорнымі вачыма-бусінамі. І я супакоіўся.
Мінуўшы школу, я падышоў да хаты, у якой жыла цётка Надзя. На дзвярах у яе вісеў замок. Я падумаў, што цётка Надзя дзяжурыць у школе. Трэба было паклікаць яе, папрасіць, каб занесла Вушасціка ў хату. Паклікаць, вядома, проста. Ды як пакінеш Вушасціка аднаго? Што, калі які прыблуда-сабака прыбяжыць і схопіць Вушасціка, выцягне з рукзака? Мне нават страшна стала, калі ўявіў гэткае. Што было рабіць? Я панёс яго ў школу, вырашыў там аддаць цётцы Надзі. А каля дзвярэй школы стаіць Косця.
— Талерка, ты з рукзаком?!
Хоць Косця і сябар, але я не прызнаўся, што нясу Вушасціка: возьме раззвоніць на ўсю школу…
— Не, з чамаданам, — знарок абыякава адказаў я, імкнучыся хутчэй зайсці ў калідор.
Косця дагнаў мяне.
— Што здарылася? Чаму ты рукзак узяў?
— Спартыўную форму прынёс. Сёння фізкультура ў нас.
— У рукзаку?
— Не фізкультура ў рукзаку, а спартыўная форма. Я хутчэй ходу… А Косця ідзе следам, не адстае.
Відаць, здагадаўся, што нейкая таямніца ёсць. Пэўна, на гэта асаблівы нюх у яго. Я зайшоў у калідор, глянуў У адзін бок, у другі. Дзе цётка Надзя? На калідоры не відаць… Звычайна заўсёды са шчоткай ходзіць, падлогу падмятае, а цяпер…
— Косця, дзе цётка Надзя? — не вытрываў, запытаўся я.
— Захварэла, у паліклініку паехала, — сказаў Косця.
Мяне ажно потам праняло, як пачуў гэткае. Што ж цяпер рабіць? Я, напэўна, пабег бы дамоў з Вушасцікам, але з настаўніцкай выйшла Вольга Пятроўна. Яна адразу заўважыла мяне.
— Максім, ты, напэўна, забыўся,
Я адкрыў рот, каб сказаць Вользе Пятроўне, што не магу ісці ў клас з Вушасцікам, ды Вольга Пятроўна апярэдзіла мяне:
— Талерчык, каму кажу?
«А мо ўсё добра будзе? — падумаў я. — Вось як спакойна сядзіць Вушасцік. Няўжо ён яшчэ сорак пяць хвілін не вытрывае?»
Я пайшоў у клас. «Хто не рызыкуе, той не выйграе», — успомнілася пачутае з нейкага футбольнага рэпартажу.
У класе адразу заўважылі мой рукзак.
— Максім, ты з камандзіроўкі вярнуўся? — закрычаў Ігар Бушуеў.
Я прамаўчаў, думаў, што надакучыць пытацца. Ды куды там! Да мяне павярнулася Рая Салевіч.
— Пакажы, што прынёс.
— Ката, — буркнуў я.
Рая надзьмулася. А потым пытаецца:
— Ты дамашняе практыкаванне выканаў?
— Спачатку сваё правер. Рая скоса зірнула на мяне.
— Не, я тваё праверу. Вольга Пятроўна даручыла мне правяраць. Забыўся?
Сапраўды, на мінулым тыдні Вольга Пятроўна сказала Раі, каб дамашнія заданні ў мяне правярала, каб дапамагала мне. Ды ніколі пра дамашняе заданне яна ў мяне не пыталася. Цяпер успомніла…
— Чаму ты раней не правярала? — запытаў у яе.
— А я вырашыла з сённяшняга дня правяраць, — сказала Рая. — Паказвай свае сшыткі.
— Без памагатых абыдуся.
Рая нечакана вырвала з маіх рук партфель, адкрыла яго і… выхапіла бутэльку з малаком. Яна трымала яе, высока падняўшы над галавою, потым здзіўлена прагаварыла:
— Яшчэ цёплая…
Я сядзеў як у здранцвенні. Да Раі падышоў Дзяніс Гародка, уважліва-ўважліва паглядзеў на бутэльку, памацаў яе, пасля чамусьці панюхаў і гучна абвясціў:
— Падобна на малако.
Не ведаю, чым усё скончылася б, калі б не Косця. Напэўна, я пабіўся б з Дзянісам, а заадно і з Раяй. Няхай яна дзяўчынка, няхай, але хто дазволіў ёй у мой партфель без дазволу лезці?
Косця ўзяў у Раі бутэльку.
— Што, малака ніколі не бачылі? Цёплае малако Максіму ўрачы выпісалі. Малакроўе ў яго. Не верыце? Я сам яго рэцэпт чытаў.
— Малакроўе? — ахнула Рая. — А ў рукзаку… Што ў рукзаку? Няўжо ён цэлы рукзак малака прынёс?
— Ган-тэ-лі,— па складах прамовіў Косця. — Ча-ты-ры ган-тэ-лі ў рукзаку. — І, не даючы аднакласнікам апамятацца, дадаў: — Таксама ўрачы выпісалі. Ад малакроўя. Трэба Максіму цяжары насіць.
— Праўда, Максім? — павярнулася да мяне Рая.
— Угу, — выдыхнуў я.
І тут празвінеў званок. Усе кінуліся за парты, толькі Косця на хвілінку затрымаўся каля мяне.
— Што ў рукзаку?
— На перапынку скажу, — паціху прамовіў я.
Першым урокам у нас была гісторыя. Вольга Пятроўна ўвайшла ў клас, прывіталася з намі, села за стол, пачала штосьці запісваць у журнале. Хоць я стараўся сядзець роўна, але заўважыў, як Раіна рука пацягнулася да рукзака. Я непрыкметна адсунуў рукзак далей ад яе. Рая крыху перачакала і зноў пацягнулася да рукзака. Я не стрымаўся і пляснуў ёй па руцэ. Вольга Пятроўна падняла галаву.