Залатая дзіда
Шрифт:
— Дзед Піліп, і мы яго будзем судзіць? — запытала Параска.
— А як жа. Усёй вёскай будзем судзіць.
— Знайду. Усё роўна знайду, — наставіў рукі Бурхан, наступаючы на Параску.
— Ой! — піскнула яна і шуснула ў натоўп.
— Ён яшчэ і палохае нас! — з пагрозай крыкнуў хтосьці. Дзядуля схапіў Бурхана за плячо.
— Хіба не бачыце, што ён не ў сабе? Бярыце! Біце яго! На кавалкі рвіце!
Базыль убачыў, што наперад выйшла маці.
І праўда, ён не ў сабе, — усклікнула яна. — Нездарма сам сюды заявіўся. Вядзіце яго адгэтуль.
Дзядуля кіўнуў галавою. Да Бурхана падышлі двое мужчын, узялі яго пад рукі і павялі. Дзядуля адышоўся ўбок.
— Ведаеш, чаму Бурхан сюды так пёрся? — запытаў у дзядулі Раман.
— Чаму?
— Ягоная душа сюды ляцела, і ён за ёю бег. У яго ж Бардун душу адабраў. Цяпер яна лятае, як ёй задумаецца. Яна можа напасці на нашых вояў. Задушыць іх.
— Не бойся. Не задушыць.
— Яна паляціць у іншае месца?
— Разам з Бурханам у яме будзе сядзець. Раман усміхнуўся, задаволены.
— Так, дзядуля. Пад зямлёю ёй месца.
Базыль стаяў і моўчкі разважаў. У Бурхана чорныя стрэлы. Ён у дуб пацэліў. Як відаць, заўжды па-ягонаму знаку нападаюць татары. Ён і дзядулю ў лесе гатовы быў жыўцом з'есці. Цяпер жа дзядуля заступіўся за яго. Чаму ж ён не помсціць татарыну?
— Дзядуля, — прагаварыў Базыль, — чаму ты пашкадаваў Бурхана? Чаму не адпомсціў яму?
Дзядуля некалькі хвілін маўчаў, а пасля нечакана прагаварыў:
— Мы, унучак, беларусы.
— Ну і што? — здзівіўся Базыль.
— Трэба ведаць наш характар, унучак.
— А што, у нас, у беларусаў, характар не такі, як у іншых народаў?
— Не такі, унучак. Адны народы па натуры гарачыя, другія зацятыя, некаторыя помслівыя. А мы помсту доўга не носім у сэрцы. Мы часта даруем сваім крыўдзіцелям.
— Кажаш, што даруем. Вось гэтыя прыблуды тут. Па-твойму, і ім трэба дараваць? Чаму яны на нашай зямлі зло чыняць?
— Твая праўда, Базылёк. Не з дабром яны прыехалі. Таму нашым людзям прыходзіцца ваяваць, каб родную зямельку абараніць. Беларус здаўна лічыцца добрым воем. У баі ён нікому не саступіць — адважны, зацяты. Нездарма так хутка ворагі з нашай зямлі вымятаюцца. Быў у нас князь Міндоўг. У горадзе Навагрудку ён правіў. Аднаго разу татары, якія ўжо шмат чужых земляў захапілі, вырашылі на нашу зямлю ісці. Князь Міндоўг праведаў пра гэта, сабраў свае дружыны і сустрэў чужынцаў пад крэпасцю Крутагор'е. Ушчэнт іх там разбіў. Загінуў і сам хан Кайдан, які кіраваў гэтым паходам. З таго часу Крутагор'е сталі зваць Кайданавым пабоішчам — як напамінак ворагу, каб больш не лез сюды.
— Базыль! — неспадзявана каля самага вуха прарэзліва гукнуў Раман.
Базыль ад неспадзеўкі здрыгануўся, падняў галаву і ўбачыў, што з лесу выязджаюць коннікі. Уперадзе на сваім Гнядым скакаў бацька. У натоўпе зноў, як і тады, калі Бурхан залез на абрывісты бераг, загудзелі:
— Нашы! Нашы!
— Едуць!
— Можа, разбілі татараў?
— А ці хоць жывыя ўсе?
— Нашы!
Базыль углядваўся да болю ў вачах. Ці сядзіць на бацькавым кані Марыся? Здаецца,
Коннікі імчалі да броду, які быў непадалёку адгэтуль, крыху вышэй. Бацькаў конь першым з разгону ўляцеў у раку. Нагнуў галаву, каб папіць вады, а бацька, як відаць, з усёй сілы тузануў за вобруць, бо конь падняў галаву і незадаволена замахаў ею.
Людзі сарваліся з месца і пабеглі насустрач коннікам. Базыль таксама пабег разам з усімі, стараючыся трымацца каля маці. Вяскоўцы беглі, штосьці крычалі. І Базыль крычаў разам з усімі, сам добра таго не ўсведамляючы, пакуль не ўбачыў бацьку. Маці, не дабегшы да бацькі колькі крокаў, працягнула рукі.
— Рыгор, дзе Марыся?
Акрамя бацькі і маці, Базыль нічога і нікога не бачыў. Ён глядзеў на іх, стараўся не прапусціць аніводнага слова.
— Рыгор, дзе Марыся?
Твар у бацькі стомлены, увесь у пырсках вады. На імгненне Базылю здалося, што гэта не пырскі, а слёзы.
— Не знайшлі мы Марысю.
— Чаму вы яе не знайшлі?
Бацька затуліў далонню твар і нічога не адказаў.
— Рыгор, — звярнуўся да яго дзядуля, — няўжо татары ў лесе сваіх слядоў не пакінулі?
— Не знайшлі мы ніякіх слядоў.
— Можа, гэтыя нечысці ўцяклі з нашага лесу?
— Не выпусцім.
— Рыгор, — прагаварыў дзядуля, — адзін нядаўна сам прыйшоў у нашы рукі.
— Хто?
— Татарын.
— Прыйшоў? Чаму?
— Ён не ў сабе. Мы яго ў яму пасадзілі.
— Я яго дапытаю! Усё раскажа! Я яго!.. — бацька тузануў каня за вобруць і паскакаў.
— Рыго-ор! — гукнуў наўздагон дзядуля. — Ён не ў сабе. Помні!
Людзі плакалі, галасілі. Базыль стаяў як аглушаны.
Бардун!
— Наробіць Рыгор бяды, — уздыхнуў дзядуля.
Маці глянула на яго і сказала:
— Не хачу я, каб ён грэх на сваю душу браў.
Дзядуля павярнуўся і хутка пайшоў у вёску. Маці павольна, як бы не хочучы, паплялася за ім. Базыль, ідучы ззаду, бачыў, як час ад часу ўздрыгваюць яе плечы.
— Божухна! А я спадзявалася! — вырвалася ў яе. Вядома, на што яна спадзявалася. Думала, што з лесу бацька вернецца з Марысяй. Ды не знайшоў ён ні яе, ні татараў.
— Ой, дзецятка-а! — зноў вырвалася ў маці.
— Мамачка, не бядуй, — прагаварыў Раман. — Татка абавязкова знойдзе, выратуе Марысю.
— Што ты разумееш? — толькі і сказала маці.
Вось і хата. На падворку стаіць Гняды. Галаву апусціў. Няўжо і ён сумуе? Можа, і так. Кажуць жа людзі, што коні добра адчуваюць, які настрой у гаспадара.
— Я каня ў хлеў завяду, — звярнулася маці да дзядулі.
— Вядзі,— сказаў ён. — Зараз гляну, што каля ямы робіцца.
— Дзядуля, і мы з табою пойдзем, — пачаў прасіцца Раман.