Жураўліная пара

Бураўкін Генадзь Мікалаевіч

***

Шаноўны дружа мой, Калі ўсур'ёз Прыняць усе твае самаўсхваленні, Дык трэба тут жа, Не схаваўшы слёз, Перад табою ўпасці на калені. Ты так сябе спасціг і ацаніў, Што мы, Дурныя, Ўрэшце зразумелі: Мы б ні густых гаёў, Hi плодных ніў У родным краі Без цябе Не мелі. Пішы гісторыю свайго жыцця, Пішы, Бо ці даўмеюцца пасля Нашчадкі У лабірынтах скрыўджанай душы Шукаць

твае загадкі і пачаткі. Каму ж, Як не табе, Вядомы лепш Вышыні ўзлёту I глыбіні цноты, Тваёй самаахвярнасці ясноты, I кожны гнеўны спіч, I мудры верш? Цытуй сябе, Любімага, Цытуй. Хто ж, Як не ты, Збярог усе цытаты, Дзе кожны юбілей і сабантуй На строгі ўсенародны ўлік узяты? Збяры свае прароцтвы і гразьбу, Надзеі I няспраўджаныя мары I падрыхтуй для вечнасці «Грасбух», Хай нават і ў адзіным экземпляры.

***

I ў задуменні вечаровым, I ў дзённым клопаце сваім Заўсёды быў я з родным словам, Нідзе не разлучаўся з ім. Калі яно са мной дружыла, Я шчаслівейшы быў з людзей, I хмельна кроў бурліла ў жылах, I песня рвалася з грудзей. Калі ж яно ўва мне змаўкала I адцалялася на міг, Я халадзеў душой завялай I быў няшчасны і нямы. Яно, Як сонца, Без спачыну Свяціла ўсім маім гадам. Дык як жа я яго пакіну? Дык хіба ж я яго прадам?..

***

На шырокім лузе, На папары, У затоцы ціхай, У трысці I буслы, і качкі ўсе — Па пары. Так ужо заведзена ў жыцці. Пад дажджом, Пад ветрам радыяцый, Калі ўсё пастаўлена на кон, Толькі ўдвух і можна пратрымацца Гэтакі няпісаны закон. У цяжкой мітрэнзе шматвяковай Удваіх Заўжды прасцей было I гняздо ад ворагаў ахоўваць, I падлёткаў ставіць на крыло. Вось і чалавеку Не да твару Не захоўваць мудрасці ключы — Вечна Богам дадзеную пару, Як жыцця заруку, Берагчы.

***

Зноў наш сад вечаровы весніцца, Сыпле з яблынь ружовы цвет. Ты стамлёна ідзеш за весніцы, За блакітным туманам услед. 3 хмарак першыя зоркі выцеклі, За бярозкамі вецер прыціх. Ты вось-вось схаваешся ў прыцемках, Не пачуўшы крокаў маіх. Пачакай мяне за варотамі, Дзе буяе духмяны май. Непаўторнае, Незваротнае Хоць на міг адзін затрымай. Прыпыніся з журбой-вячэрніцай На старых раздарожках нямых. Можа, нешта ўсё-такі вернецца. Хоць на міг. На кароткі міг...

***

Пад маім акном У ліпкім лісці, Дзе ў пупышках дрэмле ранні цвет, Цёплай майскай ноччу Пасяліўся Малады няўрымслівы сусед. I ажно да

ранку Недарэчы Рассыпав свой вясновы свіст Над маёй бяссонніцай старэчай Гэты закаханы скандаліст. Ну а я сабе ўздыхаю цяжка Адзабытай радасці наўзбоч... Што ж ты, салавей, Малая пташка, Адпяваеш дні мае ўсю ноч?..

***

Жаночае цела чаруе таемнаю музыкай — То скрыпка заплача, То сумна пакліча габой... У лёгкай, як ветрык, спаднічцы, Кароткай і вузенькай, Дзяўчына Як быццам плыве Над травой лугавой. То ўскінецца прутка, То раптам абвяне са скрухаю, То вочы заплюшчыць, То гляне гарэзна наўкруг... А я ўсё гляджу закахана I слухаю, Слухаю, Як поўняцца музыкай Сэрца, I неба, I луг...

***

Я чытаў, Як сляпы, Тваё цела рукамі. I збянтэжанасць піў 3 тваіх вуснаў глыткамі. Ад пяшчоты хмялеў, Блытаў яву і казку. Ад спалоху смялеў I хаваў сваю ласку. Маё сэрца Без сіл Біла ў грудзі адчайна. I свяціў небасхіл Мне тваімі вачамі. Быў гатовы Да ног Малітоўна прыпасці I паверыць не мог У няўлоўнае шчасце.

***

Што ты непастаянная такая, Мне плётак пра цябе панаплялі. А я цябе, Як і кахаў, Кахаю Так, Як ніхто не ўмее на зямлі. Ты да маіх нясмелых слоў глухая. Прызнанні скласці іншыя змаглі. А я цябе, Як і кахаў, Кахаю Так, Як ніхто не ўмее на зямлі. Напэўна, Доля горкая, ліхая Нас не звядзе, Малі ці не малі. А я цябе, Як і кахаў, Кахаю Так, Як ніхто не ўмее на зямлі.

***

Найвышэйшыя сілы Нашы зоркі звялі На святым небасхіле I на грэшнай зямлі. I сцяжынкаю зорнай Лёсы побач пайшлі I па небе прасторным, I па цеснай зямлі. Нам ніколі замнога Не было на дваіх Hi кахання зямнога, Hi трывог незямных. I жыцця прыбаўляе Незычліўцам на зло Таямніца былая — Нашых зорак святло.

***

Як на сэрца ляжа горыч, Пацямнеюць дні мае, Дык цябе са мною поруч Мне так часта не стае. Я зусім не папракаю. Проста я цябе прашу: Клапатлівымі рукамі Прытулі маю душу. Паміж здрайцаў і прыблудаў Захіні мяне ямчэй Ад бязлітасных прысудаў, Ад зайздрослівых вачэй. I не дай з душы ўспаміну Адляцець у сіняву. I тады я не загіну. I тады я аджыву.