Жураўліная пара

Бураўкін Генадзь Мікалаевіч

***

Няўжо я буду дома? Божа мой, Як доўга-доўга марыў я аб гэтым: Злавіць сняжынку вуснамі зімой I назбіраць суніц у жменьку летам. Збяруцца зноў адданыя сябры, 3 кім разам быў і ў радасці, і ў горы. Зязюля закукуе мне ў бары. Ускінецца касцёр на касагоры. Мы будзем смажыць сала на агні, Цягаючы ламачча з буралома, I радасна маўчаць у цішыні, Бо мне не трэба слоў, Калі я дома...

***

Вы чаго спяшаецеся ўпрочкі, Вас

чаго так ветрам аднясло, Ясньш асеннія дзянёчкі, Позняе апошняе цяпло? Хіба прасушылі вы тарпы ўсе, Хіба ўсю смугу прагналі з ніў? Я ж яшчэ прастору не напіўся. Я яшчэ гарачы пыл не змыў. Вы, Нібы навыперадкі з летам, Прамільгнулі ўмомант між прысад... Можа б, я пабег за вамі следам, Толькі ці ж вярнуся я назад?..

НА НАЧНЫМ БЕРАЗЕ

У затоенай цемры начной Нізкі бераг праглядвае злёгку I пагойдвае хваляй рачной У трысці прыхаваную лодку. Навакол мяне ціша і змрок. Як я з прыстані цёмнай адчалю? Кожны шолах глухі, Кожны крок Набліжае мяне да адчаю. Зрэдку плёхае рыба ў рацэ. Вісне нізкае хмарнае неба. I вясло халаднее ў руцэ... Плысці трэба!

***

Рыгору Барадуліну Полаччыны мілае аблічча. Як пароль дзяцінства, Кожны гук: Над лугамі кнігаўка кігіча I звініць пад хмаркамі жаўрук. Думалася, Гэтак будзе вечна, Покуль ідха коціцца Дзвіна: Каля хаты ластаўка шчабеча, Цінькае сініца ля вакна. А сягоння Даўняю разорай У нязвыклай цішыні іду. Толькі недзе ў небе Крача воран, На душу скідаючы жуду. Плыткая аглухлая Ушача Мерыцца ўцячы за касагор... Крача воран. Чуеш, Воран крача? Да чаго б яно, Браток Рыгор?..

***

Адранку ў лесе поўна грыбнікоў — Прастор гудзе, Нібы святочны хорам. На ўсіх не тое што баравікоў, Але не хопіць нават мухамораў. Вялізны кош бязлітасна пусты. Хоць бы карэньчык зрэзаны — навокал... Усе палянкі, Сцежкі І кусты Прасвечаны старанна Хцівым вокам. Але няма радовішча грыбоў, Што высыпалі шчодра ва ўспаміне, — Hi пад бярозай, Hi каля дубоў, Hi на прыгорку, Hi ў балацявіне. I толькі недзе ўжо на схіле дня, Як ордэн за настойлівасць, На ўзмежку Шчасліўчык зможа стомлена падняць Крамяную старую сыраежку.

***

Цёплай ноччу вераснёваю Прымасціўся на сучок — Казку новую высноўвае Працавіты павучок. У цішы часінай светлаю Цягне тоненькую ніць, Каб пасля срабрыстай сеткаю Зорку раннюю злавіць. Марыць ён, Нібы аб цудзе, Як яна, Прачнецца ледзь, Каля лап ягоных будзе Дзіўнай музыкай звінець.

***

Карычневага не люблю Hi на палянах, Hi

ля плота, Калі злятае на зямлю Ужо аджылая лістота. У завірусе залатой Яно крадзецца непрыкметна I нішчыць Разам з чарнатой Вясёлую раскошу лета. Яно выстуджвае датла Ружовыя кастры чабору. I ў свеце менее святла. I ў свеце менее прастору. Услед старому жураўлю Яно гразіцца сцюжай ранняй... Кар ычне вага не люблю. Яно — Як метка вымірання.

***

Сяргею Законнікаву Каля бяроз, таполяў і калінаў За далягляд скіроўвае шаша... Пасля Варшаў, Парыжаў і Берлінаў У Глыбачку спяшаецца душа. Ад плошчаў, сквераў, авеню і стрытаў Ты паімчацца стрымгалоў гатоў Да ўзмежкаў, крушняў, баравін і рытвін I пачарнелых ад дажджоў платоў. Засумаваў без сажалкі і рэчкі, Без студні з камяністым цёмным дном, Без шнура жыта і без поля грэчкі, Без лугавых рамонкаў пад вакном. Яшчэ ў вушах не ўспела сціхнуць скерца, Гучаць салонных скрыпак галасы, А ўжо табе жаўрук чаруе сэрца I радасць дорыць ранні звон касы... Здалёк цыгарка бацькі свеціць знічкай. Бяжыць насустрач згорблены сусед... Абмыеш вочы полацкай крынічкай — I ўбачыш раптам іншым цэлы свет...

***

Я горка вінаваты, Што рваўся так, Прасцяк, 3 вясковай цеснай хаты На гарадскі прасцяг. Я так наіўна верыў, Што толькі там Знайду У свет нязнаны дзверы — На шчасце ці бяду. Ну што ж — Набыў вядомасць I нейкі дабрабыт I прыязджаў дадому У госці ды ў грыбы. Ішоў на луг нясмела, Як нёс валун даўгоў. I ўсё душа балела Забытаю тугой. I ўсё яе цягнула На даўнія шляхі, Да баравога гула I ў цёмны сад глухі. I ўсё яна шукала Дзіцячы тайны след. I ўсё было ёй мала I згадак, і прыкмет. Як быццам апраўдання Хацела зноў і зноў За боль расчаравання I за нязбытнасць сноў... Ды час мінаў — Я марыў Паехаць ад крыніц Да плошчаў і бульвараў, Да шэрых камяніц. I зноў падслепавата Мне пазіралі ўслед Мая старая хата I мой сівы сусед. I рваў душу мне одум, Што, Як ні гамані, Удрэва ёсць заўсёды Не толькі карані...

***

Чакаю светлага наступства, Як рэдкіх зорак уначы, А навакол так многа глупства, Хоць крыкам на ўвесь свет крычы. Так многа хамства і паганства, I балбатні, I мітусні, I п'янства дзікага, I чванства, I інтрыганства, I хлусні... I ўсё на самы верх імкнецца, Да ўлады рвецца напрасткі, У праўды вырывае лейцы I страх наймае ў ямшчыкі... Я ў гневе праведным згараю, Бунтую ў нераце прычын, А не магу ўсю гэту зграю Хаця б на міг перамагчы...