Майстар i Маргарыта (на белорусском языке)
Шрифт:
– I чаму вы будзеце скардзiцца?
– Таму, што мяне, здаровага чалавека, схапiлi i сiлком прывалаклi ў дурдом!
– абурана адказаў Iван.
Тут Рохiн прыгледзеўся да Iвана i пахаладзеў: нiчога вар'яцкага не было ў Iванавых вачах. З каламутных, якiя былi ў Грыбаедаве, яны ператварылiся ў ясныя, ранейшыя.
"Браточкi, - спалохана падумаў Рохiн, - ды ён i сапраўды нармальны! Вось дурнота якая! Навошта ж мы тады, сапраўды, прывалаклi яго сюды? Нармальны, нармальны, толькi морда аблупленая..."
–
Iван Мiкалаевiч зiрнуў скоса i недаверлiва, але ўсё ж прабурчаў:
– Слава богу! Знайшоўся хоць адзiн нармальны сярод iдыётаў, найпершы з якiх - балбес i бездар Сашка!
– Хто гэта Сашка-бездар?
– пацiкавiўся доктар.
– А вось ён, Рохiн!
– адказаў Iван i тыцнуў брудным пальцам у Рохiна.
Той успыхнуў ад абурэння.
"Гэта ён мне заместа дзякуй, - горка падумаў ён, - за тое, што я рашыў дапамагчы яму! На самай справе брыдота!"
– Тыповы кулачок па сваёй псiхалогii, - загаварыў Iван Мiкалаевiч, якому прыспiчыла выкрыць Рохiна, - i прытым кулачок, якi старанна маскiруецца пад пралетарыя. Паглядзiце на яго посную фiзiяномiю i параўнайце з тымi крыклiвымi вершамi, якiя ён выдумляе да святаў! Хэ-хэ-хэ... "Узвейцеся!" ды "развейцеся!,"... а вы ў нутро яму зiрнiце - што ён там думае... вы ахнеце! i Iван Мiкалаевiч злавесна засмяяўся.
Рохiн цяжка соп, быў чырвоны i думаў толькi пра тое, што ён прыгрэў у сябе на грудзях змяю, што ён рашыў дапамагчы таму, хто напавер аказаўся лютым ворагам. I галоўнае, што нiчога не зробiш: не будзеш жа сварыцца з вар'ятам?!
– А чаму вас, скажыце, прывезлi да нас?
– спытаўся доктар пасля таго, як уважлiва выслухаў выкрыццё.
– Ды чорт iх ведае, дурняў! Схапiлi, звязалi нейкiмi анучамi i павалаклi на грузавiку!
– Дазвольце спытацца, а чаму вы ў рэстарацыю прыйшлi ў адной бялiзне?
– А што тут такога, - адказаў Iван, - пайшоў я купацца на Маскву-раку, ну i свiснулi маё адзенне, а гэтыя рызманы пакiнулi! Не голым жа мне па Маскве iсцi? Надзеў, што было, таму што спяшаўся ў рэстарацыю да Грыбаедава.
Доктар запытальна паглядзеў на Рохiна, i той пахмура прамармытаў:
– Рэстарацыя гэтак называецца.
– Ага, - сказаў доктар, - а чаму вы спяшалiся? Спатканне якое?
– Кансультанта я лаўлю, - адказаў Iван Мiкалаевiч i трывожна азiрнуўся.
– Якога кансультанта?
– Вы Берлiёза ведаеце?
– спытаўся Iван шматзначна.
– Гэта... кампазiтар? Iван засмуцiўся.
– Якi кампазiтар? А, ды не! Кампазiтар - гэта супадзенне з прозвiшчам Мiшы Берлiёза!
Рохiну не хацелася нiчога гаварыць, але
– Сакратара МАССАЛIТа Берлiёза сёння вечарам зарэзала трамваем на Патрыярхавых.
– Не гавары пра тое, чаго не ведаеш!
– раззлаваўся на Рохiна Iван.
– Я, а не ты быў там! Ён яго знарок пад трамвай прыстроiў!
– Папхнуў?
– Ды пры чым тут "папхнуў"?
– злаваўся на агульную бесталковасць Iван. Яму i папiхаць не трэба! Ён гэтакiя штукi можа вытварыць, што толькi трымайся! Ён зараней ведаў, што Берлiёз трапiць пад трамвай!
– А хто-небудзь, акрамя вас, бачыў гэтага кансультанта?
– Вось у тым i бяда, што толькi я i Берлiёз.
– Так. I якiя ж меры вы прынялi, каб затрымаць забойцу?
– тут доктар завярнуўся i кiнуў позiрк на жанчыну ў белым халаце, якая сядзела збоч за столiкам. Тая дастала лiст з шуфлядкi i пачала запаўняць пустыя мясцiны ў графах.
– Меры вось якiя. Узяў я на кухнi свечачку...
– Вось гэту?
– спытаўся доктар i паказаў на паломаную свечку, якая ляжала побач з iконкай на стале перад жанчынаю.
– Гэтую i...
– А навошта iконка?
– Ага, i iконка...
– Iван пачырванеў, - iконка больш за ўсё i спалохала, ён зноў пальцам паказаў на Рохiна, - але справа ў тым, што ён, кансультант, ён, скажам шчыра... знаецца з нячыстаю сiлаю... i проста так яго не зловiш.
Санiтары чамусьцi выцягнулi рукi па швах i не спускалi вачэй з Iвана.
– Ага, - працягваў Iван, - знаецца! Тут факт бясспрэчны. Ён асабiста з Понцiем Пiлатам размаўляў. Ды не глядзiце вы гэтак на мяне! Праўду гавару! Усё бачыў - i балкон, i пальмы! Быў, адным словам, у Понцiя Пiлата, я ручаюся.
– Ну, ну...
– Ну, значыць, я iконку на грудзi прычапiў i пабег...I тут гадзiннiк ударыў двойчы.
– Эге, - усклiкнуў Iван i ўстаў з канапы, - дзве гадзiны, а я з вамi час марную! Я прашу прабачэння, дзе тэлефон?
– Прапусцiце да тэлефона, - загадаў доктар санiтарам.
Iван схапiў слухаўку, а жанчына тым часам спыталася ў Рохiна:
– Жанаты ён?
– Халасцяк, - спалохана адказаў Рохiн.
– Сябра прафсаюза?
– Ага.
– Мiлiцыя?
– закрычаў Iван у слухаўку.
– Мiлiцыя? Таварыш дзяжурны, загадайце зараз жа, каб выслалi пяць матацыклiстаў з кулямётамi лавiць замежнага кансультанта. Што? Заязджайце па мяне, я сам з вамi паеду... Гаворыць паэт Iван Бяздомны з вар'яцкага дома... Якi ваш адрас?
– шэптам спытаўся Бяздомны ў доктара, прыкрыўшы слухаўку далонню, а потым зноў закрычаў у слухаўку: - Вы слухаеце? Алё!.. Бесталач!
– раптам зароў Iван i ляпнуў слухаўку аб сцяну. Потым ён завярнуўся да доктара, падаў руку, суха сказаў "да пабачэння" i сабраўся iсцi.