Нигина ва Мирмалик
Шрифт:
ис кардам, ама маро менигаранд, ки аллакай насибаи худро гирифта, атори тамошобино иму им мешиштам. Барзанг хар барин наъра заду маро раги орият унбид ва аз таоям иозат хостам. Даст ба дуо бардошта, гуфтанд: «Бархез, иянам, далер бош, димор аз говзр барор!»
уссаву аду омати барзанг якуним баробари ман буд ва чун наздаш расидам, назарногирона хандиду бо писханд гуфт: «Эй миринд, аз ман наметарс?!» Дар авоб гуфтам: «Аз кундаи мунда фаат гунишк метасад!» ама лаб ба тасин кушоданду барзанг баланд наъра зад: « Эй кдак, гурез, ки мудд!»
Аз ууми нахустин фамидам, ки ин барзангия бо зру талош малуб кардан номумкин!
Чун сухани Мирмалик ба нутаи таммат расид, шунавандао ои сабук кашида, ро офарин хонданду Шайх Бурониддин риштаи муколама тарафи худ кашид:
– окими арохон ноило дасти иянпалавони маро бо нишони олибият боло бардошту аз таърифу тавсиф сарашро ба осмон расонд, садрнишин кард ва дар фуроварди суханаш ба турк гуфт: «Ту дигар Мирмалик нест. Темирмалик ту, эй оанбозу!»
Ин гап ба дилам сахт расиду лума партофтам: «Эй оким, турктоз бас аст!». Аз шиддати азаб ларзида, пурсид: «Эй Шайх, ч муддао дор?». Гуфтам: «ияни маро Темирмалик нагй, то туркон решапайванди худ наисобанд» Хандиду гуфт: «Хуандиён ширинзабон ва шакаргуфторанд, аммо ту чаро арразабон ва талхгуфтор мекун?! Ба урмати Шайх буданат аз гуноат гузаштам, эй илич!»
Тамом – вассалом: гапи оким гап шуду аз ин рз эътиборан ман – илич, иянам Темурмалик!»
– Як саволи алат дорам, – диати амаро ба худ алб кард осими аднавча. – Агар иозат бошад, пурсам…
Дехудо бо ишораи сар рухсат доду осим ба амсоли худ муроиат кард:
– Эй Мирмалик, росташро гй, ки ар дуи шумо ияну таои аи ё албак?
– Таои мерубонам акои буваонам, ар дуяшон фарзанди як падару модар!
– Оре, модари Мирмалик, ки Мосимо ном дорад, амшираи онии ман аст, – посухи иянро мукаммал гардонд тао. – Ин номи мерос. Аслан, исми шарифи духтари Шо Исмоили Сомон аст, ки вай волидаи модаркалони бобои мо – домоди амири кабир буд!
Он айём амирони бузурги сомон дар пайравии шоони сосон рафтор карда, агар аз хидмати сарвару саркардаю волиёни хеш дар маало мамнун бошанд, амчун нишони адршинос духтар ё набераи худро ба он умоюнбахт номзад мекарданд. адди бузурги мо Абдуллопалавони Хуанд аз тоифаи чунин сарварони некахтар буду солиёни зиёд сипабуди содии лашкари сомониён. Оибат бахт ба ряш хандид ва бо лутфи Исмоилшо бо набераи соибамоли хонадор шуд, сипасолори лашкари Хуанд таъйин гардид, бо исми Мирабдулло ба сулолаи Амирони Кабир пайваст. Писари аллакай амирзода исоб меёфт ва бинобар ин номи муборакашро Мироил ниоданд, ки адди бузурги Миррамат-падари Мирмалик асту хоари Мироил – Гулсимо момокалони ман…
– Агар шафшаи 3 шаараи шумо ба сомониён пайваст бошад, мо имрз хушбахттарин инсонем, ки мизбони чунин мемонем! – каф ба ам зада, дехудо бо нишоти афзун хитоб кард: – Эй мардум, чаро карахт нишастаед?!
– ама чашм дар рои оангаранд, – хулосаи худро бо овози баланд изор кард Сабзал. – Ина, хандон-хандон меояд.
амиди оангар ду лаб пур аз ханда дар остонаи дарвоза лазае арор истода, форидилу
– Эй мардум, шодиёна диед! Писаракам сиат шуд! Нону шир хрд, бо гши худ шунидам, ки «додо» гуфт. Дастатон дардро набинад, Шайхбобо! – марди таамтан ва авибозу тозон пеш омаду мисли кдак худро пеши пойи Шайх партофт ва аз мази дилу он гуфт. – Аз ин баъд ману фарзандам муриди алабаргши шумо, Пирам!
3
Шафша – шохи дарахт
Атрофиён оангари мабуби худро шодишарик гашта, бо оанги дастбс ба Шайхбобои Хуанд изори сипосу итоат намуданд.
Шайх Бурониддин бе ягон халалу озор гуле пур аз авои тозаю форам даркашида, шукри Парвардгор ба о оварду оангарро сари по хезонд ва лаб ба насиат кушод:
– Ба ту мегям, эй шогирди Кова, ва бигзор дигарон ам бишнаванд: панди Бал Синоро амеша дар ёд доред ва амеша тадбир аз он кас пурсед, ки дини пок, муаббати некон ва дониши тамом дошта бошад.
амиди оангар, ки дигар парокандааволу ошуфтакор набуд, ба фазилату даиназарии Пири мъизнамо бори дигар ойил шуду черааш аз нури ихлос боз ам равшантар гашт ва бо лафзи содаю самим гуфт:
– Ба шодиёнаи сиат шудани Неъмат рафтем ба авлии ман! Бо як пиёла чою як бурда нони камбаал ва ар буду бозёфте, ки дар хона бошад, амаро зиёфат мекунам.
– Ба манзили ту албатта меравем, аммо баъди комилан шифо ёфтани Неъмат. оло бошад, ба шодиёнаи паёми хуши ту чанд армуони табаррукро ба соибонаш месупорем.
Сабзал бо ишораи Шайх Бурониддин аз клбор се тасбеи араборанги чби сандал бароварду ба дасти Иброимхоа, Амадсайид ва Абдулсайид якто дод.
– азрати Шайх Маслиатдин ба ар кадоми шумо як тасбеи табаррук бахшиданд ва гуфтанд, ки замоне зикри он Ягона дона-дона ба риштаи тасбе меоваред, амвора аъмоли неку бади хеш холисона ба риштаи талил биёваред.
азрати умоюн ба наберахондаи худ Нигина бинти Абдулсайид низ армуони алоида эдо карданд – девони Мааст! Бигед, ки биёяд ва адяи гаронбао худаш бигирад.
Сабзал то омадани Нигина ба озирин маълум намуд, ки Мирмалики хушалам бо маслиати устод ва Пири ранамои худ шеърои Маастиро дар оази соф бо хати равон хаттот кардааст, то хондану аз бар карданаш осону гуворо шавад.
– Пирам Подшомарди Вал гуфтанд, ки олиё Нигина кабутари парвара асту барояш изои хуби р фароам овардан вазифаи онии мост – сухан бар сухан афзуд Шайхбурон. – Мо дадорем, ар ч имрз дилхои ст, муайё созем, гирди сараш парвона бошем, то тавонем бетар парварему боли паридан биёмзем, то баландпарвозу аоннамо шавад.
Нигина дар тан либоси сап-сафед кафтарвор парида, назди кати соябондор омаду сабук таъзим намуда, бо лани ширин «Ассалом!» гуфт ва чашм аз рйи падар наканда, ором истод. Шайх Бурониддин суханои аблан садододаро содаю фамо ба духтарчаи гулр такрор карду баъде ки Мирмалик китобро супорид, насиатомез гуфт:
– Аввал хату савод меомз, эй парвара. Сон шеърои Маастиро аз бар мекун. Шеъри бисёр дон, духтари доно мешав. Хуб?
– Хуб шудааст, бобоун! Рамат ба Шумо, Бобоуни Хуанд!
Очауни Хуанд ам туфа карданд дафтару алам. Гуфтанд, ки худашун муаддиба мешаванду ар руз меомзанд як сабаи нав. Боз гуфтанд, ки ёд медианд ба ман – танбур навохтан! Шудам хеле хурсанд. Ваъда додам, ки мешавам шогирди наз…