Нигина ва Мирмалик
Шрифт:
– Духтаратон саба омхтан намехоад, – лаб ба шикоят кушод омзгор. –Дилу бедилон ним соат мешинаду сабаро нисфу нима урува карда, бо ар баона авоб мепурсад. Имрз гуфт, ки «сахт дард мекунад сарам, авоб диед…»
– Эй уни модар, чува дур гуфт?
– Дуру нагуфтиям ман. Ба Худо асам, ки аз арруза «алиф, бе, те, се» гуфтан ба дард дарумад сарам.
– Ин хел бошад, чува пеши ман нарафтию бо кудако машули боз шуд?
– Боз кунам агар, дард намекунад сарам. Торафт зиёд мешад шаву авасам…
Модар бо таауб ба муаллима нигаристу вай бо таайюр ба Нигина. Зеро
Биб Заро албатта, амаро гшмол доду хост Нигинаи питирросиро сахтакак танбе диад. Вале ин мамадоно бо лутфи ширини кдакона «го хондану навиштан-го бозию расидан табъи дили мо» гуфту деги азаби муаллима аз ш монд…
Биб Заро хост ин рйдоду гапои соядори Нигина ва хулосаи худро рйирост ба Бимастура ифшо намояд, вале Нигина пешдаст кард:
– Зи нашавед, бибиун. Рае, ки маро пеши чашм асту мебинам дар хоб ар шаб – дигар аст, аз пали мактабхона мегузарад…
– Вай ч хел ра будааст?!
– Агар пурсанд мегуям ба додоям…
Абдулсайид нали амсарашро бодиат шунид ва Нигинаро пеши худ хонду бо табассуми мале пурсид:
– Рост аст, ки ар шаб як хоби алат мебин?
– амин хел, додоун. Як шаб мебинам, ки доира дар дастам, шаби дигар мекунам танбурнавоз, сеюм шаб мерасаму мечархам…
Модар аз айрат чашм калон кушоду беол ба девор такя зад. Вале олати падар тайир наёфт:
– Дар бедор ч?
– Рубобу аабрудро бинам агар, гум мезанад дилам…
Падар фамид, ки аваси омхтани созои мутриб дили кчаки Нигинаро ба туён овардааст. Азбаски духтари яккаву ягона ва талабида-талабида бо душвор ёфтаашро аз он бештар дст медошт, нахост вай дилшикаста шавад.
– Худи амин рз бароят дафча месозам, духтарон. Ба амакбобоят мегям, ки аз Хуанд танбру рубоб биёранд…
– Ч хел наз, додоун. Навохтан мехоад дилам. Гуфтам-ку: рое, ки мебинам дар хоб, дигар аст…
– Рое, ки аз палуи мактабхона мегузарад, ба дабистон мебарад, духтарон. Рост, он о сози мутриб меомзонанд, лекин фаат ба писарбачао…
– Медунам, ки шумо метунед илоашро ёфтан, агар хоед, додоун…
– Дуруст мегй, эй духтари азиз. Бо дилу он мехоам, ки ту бо рои дилхоат пеш рав. Лекин асло аз ёд набарор, ки агар алифборо надон ва хату савод надошта бош, е го созу навои мут- риб омхта наметавон…
– Мази гапро фамидам, додоун! – хандид Нигина ва бо шод аз ой хест. – Меравам ман мактабхуна, шумо равед устохуна…
Абдулсайид, ки амеша дар миён теша дошт, рост ба лаби йи калон рафта, аз сиёбеди бобо шохаи афсиаш банди пой баринро кал карду аз исмати поёнаш чбдастаи дугаз удо намуд. Сипас ба устохона даромада, бо мадади арраю ранда онро ба тахтапораи амвори
авлии р ба р азони акояш Амадсайиди бозаргон буду дарвозаро нимро дида, барои олпурс самти аракатро тайир дод. Дар тахтакати соябондор кадхудои авл ва кадхудои деа сбати гарм доштанд. Халал расондан нахоста, адам ба афо гардонд. Вале бародараш бо ишорати даст ро пеш хонд:
– Наздиктар биё, додар, ки расо дар ваташ омад! Биёю ба палям шин ва гапи Хоаро дугша шунав.
Иброимхоа бо усто нгидаст салом карду умлаи нотамомашро аз нав сар кард:
– Соате абл аз дорулукумати Исфара осиди мйлабдарозе омада буд. Паём расонд, ки паго аз Хуанд мемонои олитабор меоянду яке хотун аст. Аз номи оким дастур дод, ки пазиро ба дарааи ол шавад. Ин хабарро шунида, сарчархак шудам: оё иззати мемоноро ба таври шоиста бао оварда метавонем?
– Агар хабари омадани мемон аз худаш пештар биёяд, худ аз худ маълум, ки басо мътабар аст. Лекин, эй Хоа, ту бисёр ташвиш накаш – як гсфанди сафеди бахта тани ман! – чун амеша имат баланд бардошт Амадсайид. – Ана ин ду мемонхонаи тозаю озода дар ихтиёри туву мемоноят. Нону фатири раван барои да нафар то баромадани офтоб ба адри коф, атто зиёдат тайёр мешавад.
– Офарин бар имати баландат, эй бозаргони бузург! Лекин… агар мемони бисёр биёяд, ч кор мекунем?
– Аз да зиёдаш мемони ман! – бо тавозъ даст пеш гирифт Абдулсайид. – Мо ам чанд бузу гсфанди фарбе дорем. Бо мемонзанак Бимастура машул мешавад.
– Шуд! Гап пухт! – адаа аз ой хест Иброимхоа. – Ман рафтам. То омадани мемоно паноатон ба Худо…
Чоштгои рзи дигар мемонои хуанд бо робаладии чопари махсуси дехудо аз дарвозаи Амадсайид дарун даромаданд. Оно амаг чор нафар буданд – ду авони аспсавору марди солоре лабочапш ва аврате фаранидор дар ароба ором нишаста. Кадхудои деа, ки амрои имом-хатиб барои пешвозгир омада буд, арчанд синча кард, е кадомеро нашинохту тарбуз аз баалаш афтид. Зеро вай ибораи «мемонои олитабор»-ро ба таври худ фамида, укуматдорони хушлибос ва салобатноки хуандиро интизор буд. «Одамои од будаанд, кирои гсфанд куштан не» аз хаёл гузаронд декалон ва маънидорона ба бозаргон чашмак заду одоби мемондориро риоя намуда, назди ароба шитофт, то мйсафедро пазиро кунад. аракати ро дидан амон авонои савора зуд пиёда шуда, чолу кампирро беозор аз ароба фуроварданд.
Баъди олпурс ва лутфу мерубонии олаб Иброимхоа мемоноро барои лазае нишаста, нафас рост кардан ба тахтакати соябондор даъват намуд. Аммо мйсафед роз нашуд ва тарафи офтобнишинро нишон дода, бо лани хаста гуфт:
– Ё дехудои мерубон, мо биступан фарсанг бештар ро паймуда, бисёр малолу калол шудаем. Агар иозат бошад, ба яке аз он ду мемонхонаи ороста амрои улёазрат биравем ва лазае дам бигирем. Аммо иянои мо амрои шумо бошанд. Ва дастёр кунанд.
– Ино ам раванд, дам гиранд. Шумо баузур биосоед. Мо…