Нигина ва Мирмалик
Шрифт:
– Амака, ман ба таоям ниго кадосиям. Шумонкади удо шуда, алакуо намерам!
– Таои ту акнун бародари ба ону дил баробари ман, эй Мирмалик. То ман астам, ту ягон зарра хавотир нашав! айр аз ин…
Ними гапи Амадсайид дар даонаш ногуфта монду «Хезед, Шайхбобо меоянд!» гён аз ама пеш ба истибол омода шуд.
Шайх Бурониддин бо табассуми нурон дасти рост ба сандуи сина ниода, бори дигар одоби саломи ом бао оварду бегапу аракати зиёдат назди амиди оангар омад. Писараки бемор ва озурдаро беозор аз баали падар ба оши худ гирифт, беазар аз рухи зардаш бсид ва мшикофона
– Медонем, ки амакаса афт мо боз илои дард мееду табобат мекунед. Азбаски ягон нишонаи бебуд нест, ама гумон доред, ки шояд бемории Неъмати нотавон дармоннопазир бошад. Ин фикри хато асту васвасаи шайтони лайин! Худи озир моро маълум шуд, ки илои дарди ин кдаки бегуноро мабдаъ ва маод, яъне аввалу охир дигар асту бори дили дардпарварашро тарзи дигар метавон сабук кард.
«Табиби аз айб расида» ин бигуфту фармуд, ки псти гсфанди навкуштаро биёранд. Худ бо чолокии айратомез кдакро барана намуда, псти сафедрангро чу парпеч ба танаш печонд.
Сипас муддате дар олати хеш муроабат намуда, олати маънавию рии худро бо оли бемор мутоби сохт ва пас аз зикри амил бо овози нимшунаво дуои махсус хонд: «Бисмиллоир рамонир раим. Аъузу бикалимот иллои томмоти куллии мин шарри мо халаа. Бисмиллои хайраласмон. Бисмиллои раббил арзи ва самои. Бисмиллои ло язурру маъа исмии шайъун фил арзи ва ло фиссамои ва ува самъул ъалим».
Баъди ироат ба гшу чашму даону бинии бемор се бор шуф карду кдаки «пстинпш» ба дасти падар дод:
– Кдакро пиразоле оду кардааст бо афт банди тилисм. Мо кушодани банди баста ооз ниодем ва бо ба оби равон авола кардем.
Эй падари ранур, дил фарох дор ва ад-ади йбор рост ба манзилат рав оиста-оиста ва пайваста «Ло авла ва ло уввата илло биллоил-азим» биг. ое, ки кдак атса занад, арор исту ба ряш се каф оби й бипош. Агар чашм кушояд ва «нон» гяд, неъмати аонро бурд: тилисм кушода ва оду шикаста шуд!
Дартоз ба хона шитобу кдакро шуста, либоси нав пшон ва изои сабук бидеу хуррам бош – дилбанди ту саломат мешавад! Бо «кона-л-лоу ало кулли шайъин мутадир». Яъне, Парвардигор ба ама кор зру тавоно бошад…
Оангар рафту дехудо ба гап даромад:
– Эй Шайхбобои гиром, як пурсиши ом асту агар малоли хотири нозук набошад, лутфан бигед, ки оангар ва фарзанди касали вайро ч гуна дарёфтед?
– Пешгуфтор андак тлонист…
– Бифармоед, е кас малоли хотир намешад.
– Чор рз пеш амрои бародарам Шамсиддин, ки ама бо этиром Шайх Маслиатдин Бадеуддини Нур мегянд, соили Сайун нишаста будем дар соягое барои дамгир. Чун амеша аз ониби машри насими фораму салин – боди барин беист вазида, роати бадан дучанд мекард. амин асно аз тарафи мариб боди гарме бархост нофорам. Бародари азизам, ки аз шеъру шоир хуб бархурдоранд, бадоатан байте аз Рдак хонданд:
Гет чунин омад гарданда бад-ин сон,
ам боди барин омад, ам боди фурудин.
Ибораи «боди фурудин»-ро ду бор такрор карданду сям борик назар афканда, «ин боди дабур, ки аз ониби Сомор вазид, ишорае аз болост» гуфтанд ва муддате ба марои дарё
Раво ва ойиз меисобам, ки дигар тавауф нашояд, эй бародар! Бари офият ар ч зудтар, алалфавр, озими сафар шаведу дар Ворух илои дард ед ва амзамон дуои раъият гед».
Бародари бузургворам дарол ба номи шумо, эй хоаи Ворух, нома навишта, бо лабханд «ар ч бар коаз набишта шавад, бетар аз коаз бошад» гуфтанду ин ду барнописарро робалад намуда, таъилан ба ро дароварданд. То дарвозаи Фарона барои гусел омада, дар охирин лаза нидо карданд: «Ба ман гуфтанд, ки писари пансолаи амиди оангар афт мо боз дар Ворух табиби мушкилкушоро интизор аст, то ба дардаш шифо бахшад. Аввал Неъматро дида, баъд аз пайи дигар кор шавед!»
– Пири мътабари Хуанд аиатан ам авлиё! – мад кашид Иброимха. – ар дуятон аз кай боз додари иёмат?
– Мо чор бародаронем! Шамсиддини Хуандию Шамсиддини Узгандию Низомиддини Маринониро чил сол боз мешиносам. амро дар Бухорои шариф тасил кардем, шарикдарсем. ар сол як маротиба, бо навбат, дар манзили якдигар мемон мешавему ин амънишиниро «мафили чор дарвеш» мегем. Вале муридон муболиа карда «мафили али идрок ва ирфон» мегянду малиси асоби дониш меисобанд.
– Ин хел бошад, имсол амаро ба Ворух даъват кунед, – сидан пешниод кард дехудо, ки бо табассум пазируфта шуд. Абдулмаиди шоир, ки кайо боз суоле дар нки забон дошт, зуд аз фурсати мувофи истифода бурд.
– Эй Шайхи бузургвор, мо медонем, ки шуморо Шайх Бурони илич мегянд, аммо намедонем, ки чаро лааб ба турк мегянд?
– Ба «илич» шудани лааби ман ана ин авони чорпал сабабгор, – Мирмаликро ба ангушт нишон дод Шайх Бурониддин. – окими арохон дар Хуанд мусобиаи гштингир ташкил карду онро набарди палавонои тоику турк номид. Аз ар ду тараф да нафар ба майдон бароварда, худаш сардовар шуд. ияни палавонам Мирмалики шонздасола, ки аз хама авонтарин буд, ду арохониро ба пушт хобонда, тфаи сазовор гирифт. Дигар амроонаш низ бо чусту чалок оли арифонро танг карданд. амин хел буд, иянам?
– Оре, аминхелак буд, таоон! – дарол авоб гардонд Мирмалик аз ой нимхез шуда.
– Ба оят шину, шери тао, давомашро худат гй.
– Ба чашм! – гуфт Мирмалик сари итоат хам карда. – Мо н турки фил боина ба замин чалпак када, ба алаба пурра бовар доштем. Лекин… аз ама охир турке мисли харсанги носуфта ба майдон баромаду алабаи мо пасаймиш рафт. арчанд маддакои шерафкани мо ба рами ин филуссаи бадайбат увват каданд, мурод осил нашуд. Ин барзанг ама ёрони маро чалама чат аз по алтонда, аспи маст барин шиа кашид: «Тожик борм?»