Нябожчыкава люстэрка
Шрифт:
Міс Лінгард зняла сваё пенснэ і задумліва заміргала.
— Ведаеце, напачатку, калі папраўдзе, я думала, што трапіла ў вар'яцкі дом! Лэдзі Шэвені-Гарэ, якая ўвесь час бачыць рэчы, якіх тут няма, і сэр Гервазы, які паводзіць сябе, як… як кароль, і нешта вытварае з сябе самым экстравагантным чынам, — так, сапраўды, я і падумала, што яны самыя дзіўныя людзі, якія мне калі-небудзь сустракаліся. Безумоўна, міс Шэвені-Гарэ абсалютна нармальная. А неўзабаве я пераканалася, што лэдзі Шэвені-Гарэ ў сапраўднасці вельмі добрая, зычлівая жанчына.
— А як астатнія?
— Мне здаецца, містэру Бараўзу ў гэты час было нялёгка з сэрам Гервазы. Мяркую, ён быў рады, што наша работа над кнігай трохі вызваліла яго. Палкоўнік Бэры быў заўсёды прыемны. Ён вельмі шанаваў лэдзі Шэвені-Гарэ і выдатна спраўляўся з сэрам Гервазы. Містэр Трэнт, містэр Фобз і міс Кардвэл толькі некалькі дзён тут, таму, зразумела, я мала што ведаю пра іх.
— Дзякуй вам, мадэмуазель. А што наконт капітана Лэйка, агента?
— О, ён вельмі сімпатычны. Усе любілі яго.
— І сэр Гервазы?
— О, так. Я чула, як ён казаў, што Лэйк — найлепшы агент з усіх, якія ў яго былі. Зразумела, у капітана Лэйка таксама былі свае цяжкасці з сэрам Гервазы, але наогул ён спраўляўся з усім даволі добра. Гэта было нялёгка.
Пуаро задумліва сказаў:
— Нешта… нешта яі хацеў запытацца ў вас… адну дэталь… Што ж гэта такое?
Міс Лінгард з цярплівым выразам на твары павярнулася да яго.
Пуаро раздражнёна пакруціў галавой.
— Ша! Яно круціцца ў мяне ў галаве.
Маёр Рыдл пачакаў хвіліну-другую, потым, убачыўшы, што Пуаро па-ранейшаму заклапочана хмурыцца, зноў павёў допыт.
— Калі апошні раз вы бачылі сэра Гервазы?
— Калі мы пілі гарбату, у гэтым пакоі.
— Які быў яго стан тады? Нармальны?
— Нармальны, як і заўсёды.
— Ці адчувалася якое-небудзь напружанне сярод блізкіх і гасцей?
— Не, я думаю, кожны адчуваў сябе зусім звыкла.
— Куды пайшоў сэр Гервазы пасля гарбаты?
— Ён, як заўсёды, узяў з сабой у кабінет містэра Бараўза.
— І гэта апошні раз, калі вы яго бачылі?
— Але. Я пайшла ў маленькі пакой, дзе працую, і друкавала раздзел кнігі са сваіх нататак, якія ўзгадніла з сэрам Гервазы, да сямі вечара, а тады паднялася наверх адпачыць і апрануцца на абед.
— Вы сапраўды чулі стрэл, як я разумею?
— Так, я была ў гэтым пакоі. Пачуўшы нешта падобнае на стрэл, я выйшла ў залу. Містэр Трэнт быў там, і міс Кардвэл. Містэр Трэнт запытаўся ў Снэла, ці ёсць шампанскае на абед, і нават пажартаваў. Нам і ў галаву не прыйшло, што гэта нешта сур'ёзнае. Мы засталіся ўпэўненыя, што гэта была зваротная ўспышка аўтамабіля.
Пуаро запытаўся:
— Вы чулі, як містэр Трэнт сказаў: «Забойствы бываюць заўсёды»?
— Я ўпэўнена, ён сказаў штосьці накшталт гэтага — жартам, вядома.
— Што было
— Мы ўсе ўвайшлі сюды.
— Вы можаце ўспомніць, у якім парадку ўсе прыйшлі на абед?
— Міс Шэвені-Гарэ была першая, мне здаецца, а тады містэр Фобз. Потым палкоўнік Бэры з лэдзі Шэвені-Гарэ, містэр Бараўз адразу ж за імі. Я думаю, такі быў парадак, але не зусім упэўнена, бо яны ўсе зайшлі амаль разам.
— Іх сабраў першы гонг?
— Але. Кожны заўсёды спяшаўся, калі чуўся гэты гонг. Сэру Гервазы пунктуальнасць увечары была страшэнна важная.
— Калі ён сам звычайна сыходзіў?
— Ён амаль заўсёды ўжо быў у пакоі, калі гучаў першы гонг.
— Вас здзівіла, што яго на гэты раз не было ўнізе?
— Надта.
— Ага, так! — усклікнуў Пуаро.
Калі другія двое запытальна паглядзелі на яго, ён сказаў:
— Я ўспомніў, пра што хацеў спытацца. Сёння ўвечары, мадэмуазель, калі мы ўсе ішлі ў кабінет, пачуўшы ад Снэла, што ён замкнуты, вы нагнуліся і нешта паднялі.
— Я падняла? — Міс Лінгард, здавалася, вельмі здзівілася. — Але, якраз, калі мы паварочвалі ў калідор, які вядзе да кабінета. Нешта маленькае і бліскучае.
— Вось дык дзіва — я не памятаю. Пачакайце — ага, успомніла. Проста я не падумала. Хвілінку — гэта павінна быць тут.
Адкрыўшы сваю чорную атласную сумачку, яна высыпала ўсё, што ў ёй было, на стол.
Пуаро і маёр Рыдл з цікавасцю агледзелі рэчы. На стале ляжалі дзве насоўкі, пудраніца, малы звязак ключоў, футарал на акуляры і яшчэ адна рэч, якую прагна схапіў Пуаро.
— Божа мой, куля! — сказаў маёр Рыдл.
Рэч, якая па форме сапраўды нагадвала кулю, на самай справе была маленькім алоўкам.
— Вось гэта я падняла, — сказала міс Лінгард. — Я зусім забылася.
— Вы ведаеце, чый ён, міс Лінгард?
— О, так — палкоўніка Бэры. Ён загадаў зрабіць гэты аловак з кулі, якая трапіла — ці, правільней, не трапіла, калі вы разумееце, што я маю на ўвазе — на паўднёваафрыканскай вайне [12] .
— Калі апошні раз гэты аловак быў у яго?
12
Маецца на ўвазе ангельска-бурская вайна 1899–1902 гг.
— А, ён быў у яго сёння папаўдні, калі яны гулялі ў брыдж, бо я заўважыла, ён ім запісваў лік, як я прыйшла піць гарбату.
— Хто гуляў у брыдж?
— Палкоўнік Бэры, лэдзі Шэвені-Гарэ, містэр Трэнт і міс Кардвэл.
— Я думаю, — мякка сказаў Пуаро, — няхай ён пабудзе ў нас, мы самі вернем яго палкоўніку.
— О, калі ласка. Я такая забыўлівая і магла б забыцца зрабіць гэта.
— Ці не маглі б вы, мадэмуазель, запрасіць сюды палкоўніка Бэры?
— Добра. Я зараз жа пайду і знайду яго. — Яна хуценька выйшла. Пуаро ўстаў і пачаў бязмэтна хадзіць па кабінеце.