Выкраданне Чарадзея (на белорусском языке)
Шрифт:
– I гэта генiй, - уздыхнула Ганна.
– А што?
– спытаўся Кiн.
– Верыць у прываротнае зелле...
– Чаму ж не? I ў дваццатым стагоддзi вераць.
– Iду, - сказаў блазан, - толькi ты да немцаў не збяжы.
– Заб'ю. Ты даўно гэтага заслугоўваеш.
– Заб'еш, ды не сёння. Сёння я яшчэ патрэбны. Толькi дарма ты епiскапа беражэш. Ён табе дзякуй не скажа.
Блазан падхапiў бутэлечку i лоўка ўскараскаўся наверх. Мажэй вярнуўся да печы, памяшаў там качаргою, доўга маўчаў. Раман прайшоўся
– Не, - сказаў ён сам сабе.
– Усё не так. Як я змарыўся ад глупства чалавечага.
Хлопец прысеў каля сцяны на кукiшкi. Раман вярнуўся назад да стала.
– Можа, паглядзець за блазнам?
– спыталася Ганна.
– Мне цяпер важней Раман, - сказаў Кiн.
– Падыдзi сюды, Глузд, - сказаў Раман, аглядаючыся.
Хлопец лёгка ўстаў, зрабiў крок i тут жа азiрнуўся.
Раман рэзка ўзняў галаву, паглядзеў туды ж. Ускочыў з-за стала. Мажэя ў пакоi не было. Раман тут жа кiнуўся за печку. Там былi нiзкiя масiўныя дзверы. Яны былi прачыненыя.
– Глузд, куды глядзеў? Мажэй збег!
– Куды збег?
– не зразумеў хлопец.
– Ён жа з гаршком збег. Ён жа епiскапа забiць хоча!
– Раман штурхнуў дзверы, зазiрнуў усярэдзiну, ляпнуў сабе па баку, дзе вiсеў кароткi меч, выхапiў яго з ножнаў i знiк у праёме.
Хлопец застаўся звонку, заглянуў у ход, i Ганна ўбачыла, што яго спiна расце, запаўняе экран. Стала цёмна - шар працяў хлопца, пранёсся ў цемры, i яна здавалася бясконцай, як здаецца бясконцым чыгуначны тунель, а потым наступiў бэзавы дажджлiвы вечар. Яны былi на метраў сто ад крапаснога вала ў нiзiне, парослай хмызняком. Памiж нiзiнай i крэпасцю паволi ехалi верхам два нямецкiя ратнiкi, паглядваючы на гарадскую сцяну. На вуглавой вежы пагойдвалiся шлемы стражнiкаў.
Раптам у схiле нiзiны ўтварылася чорная дзiрка - адкiнулiся ўбок дзверы, укрытыя звонку дзёрнам. У дзвярах стаяў Раман. Ён уважлiва агледзеўся. Дождж памацнеў i мутнаю сеткаю засланяў яго твар. Нiкога не ўбачыўшы, Раман адступiў, зачынiўшы за сабою дзверы. Перад вачыма быў парослы хмызняком схiл. I нiякiх слядоў ад дзвярэй.
Кiн вярнуў шар у падвал, на iмгненне абагнаўшы Рамана.
Хлопец, якi так i стаяў у дзвярах падземнага хода, адляцеў убок - Раман адштурхнуў яго, кiнуўся да стала. Хлопец падышоў, спынiўся ззаду. Раман iрвануў да сябе лiст пергаменту i хутка пачаў пiсаць.
– Стукаюць, - сказаў Кiн.
– Ганна, чуеш?
У дзверы стукалi.
Раман згарнуў лiст у трубку, падаў хлопцу.
Ганна зрабiла намаганне, каб вярнуцца ў дваццатае стагоддзе.
– Зачынi дзверы, - хуткiм шэптам сказаў Кiн.
– I хоць памры, каб нiхто сюды не ўвайшоў. Мы не можам перапынiць працу. Праз паўгадзiны я адыходжу ў мiнулае.
– Ёсць, капiтан, - сказала Ганна таксама шэптам. Каля дзвярэй яна аглянулася. Кiн сачыў за шарам, Жуль - за прыборамi. Яны спадзявалiся на
За дзвярыма стаяў дзед Генадзь. Гэтага Ганна i баялася.
– Ты чаго замыкаешся?
– сказаў ён.
– Па тэлевiзары французскi фiльм паказваюць пра сярэдневяковае жыццё. Я па цябе.
– Ой, у мяне галава балiць!
– сказала Ганна.
– Зусiм не магу з хаты выйсцi. Легла ўжо.
– Як легла, - здзiвiўся Генадзь.
– Паветра ў нас свежае, ад яго i балiць. Хочаш, гарчычнiкi пастаўлю?
– Ды я ж не прастудзiлася. У мяне галава балiць, стамiлася.
– А можа, па чарачцы?
– спытаўся дзед Генадзь.
Ганна не магла ўпусцiць дзеда ў сенi, дзе на падлозе былi вiдаць сляды Жулевай працы.
– Не, дзякуй, не хочацца.
– Ну тады я пайшоў, - сказаў дзед, не робячы нi кроку.
– А то французскi фiльм пачынаецца. А гэтыя не вярталiся? Рэстаўратары?
– Не, яны ўжо на станцыю паехалi.
– А "газiка" такi спачатку не было, а потым узяўся. Дзiва. Тут хiба "газiк" пройдзе?
– Яны з пагорка прыехалi.
– Я i кажу, што не праедзе. Але людзi прыемныя,
адукаваныя. Вывучаюць нашае мiнулае.
– Я пайду лягу. Можна?
– Iдзi, вядома, хiба я трымаю, а то фiльм пачынаецца. Калi хочаш, то прыходзь, я глядзець буду.
Нарэшце дзед пайшоў. Ганна не стала чакаць, пакуль ён мiне веснiчкi, кiнулася назад у халодную святлiцу. За час яе адсутнасцi сцэна ў шары памянялася. Яна ўяўляла сабой верхнi паверх церама, у кутнiм пакоi была толькi польская князёўна Магда. Ганна не адразу ўбачыла, што на падлозе, склаўшы накрыж ногi, сядзiць блазан.
– Я чула шум, - сказала Магда.
– Пачаўся прыступ?
– А што iм рабiць? Прыйшлi на абед, значыць, лыжку падавай. А калi талерка пустая ды яны галодныя...
– Ты дзе навучыўся польскай мове, дурань?
– Жыццё прымусiла. Сёння тут, а заўтра там, - ухмыльнуўся блазан.
– Гэта праўда, што твой гаспадар спалiў ордэнскую вежу?
– Ён i дзесяць вежаў спалiць можа. Было б што палiць.
– Ён чарадзей?
– А што вам, бабам, да чарадзеяў? Дзе горача - туды пальчыкi цягнеце. Апечацеся.
– Скрозь агонь, - сказала князёўна. Яна раптам падышла да блазна, села побач з iм на дыван. I Ганна зразумела, што князёўна вельмi маладая, ёй гадоў васемнаццаць.
– Я ў Смаленск ехаць не хацела, - сказала яна.
– У мяне дома кацяня засталося.
– Чорнае?
– спытаўся блазан.
– Шэрае, такое пушыстае. I ласкавае. А потым нас леты захапiлi. Пана Тадэвуша забiлi. Чаму яны на нас напалi?
– Баярын кажа, што iх немцы паслалi.
– Мой бацька лiст епiскапу пiсаў. Мы ж не ў дзiкiх мясцiнах жывём. А ў Смаленску сцены моцныя?