Выкраданне Чарадзея (на белорусском языке)
Шрифт:
– Смаленск нiхто не зачэпiць. Смаленск - вялiкi горад, - сказаў блазан.
– Нас з баярынам Раманам адтуль так гналi, што мы нават паперы забраць не паспелi. I друкарскi варштат наш спалiлi.
– Якi варштат?
– Каб малiтвы друкаваць.
– Баярын Раман з д'яблам знаецца?
– Куды яму! Калi б д'ябал за яго быў, хiба ён дапусцiў бы, каб манахi нас у Смаленску папалiлi?
– Д'ябал хiтры, - сказала князёўна.
– Не без таго, - сказаў блазан.
– Любы табе наш баярын?
– Так
– Калi даедзеш, - сказаў блазан.
– Не кажы так. Мой бацька рыцарам сябар. Ён iм зямлю даў.
– А ноччу хто разбярэцца?
– Князь Вячка iх у горад не пусцiць. Ён смелы вiцязь.
– Дзiця ты, ну проста дзiця.
– Блазан устаў i падышоў да стала.
– Гэта квас у цябе?
– Мне таксама дай напiцца, - сказала, лёгка ўстаючы з дывана, дзяўчына.
Блазан раптам рэзка азiрнуўся, паглядзеў на дзверы.
– Пiць, кажаш, хочаш?
– Ану ж, - сказаў Кiн i скiраваў шар да дзвярэй, пранiзаў iх, i ў вузкiм калiдоры Ганна ўбачыла ссутуленага ў кутку Рамана.
– Ён яе кахае, - сказала Ганна.
– Гэтага нам яшчэ не хапала.
– сказаў Жуль.
– А цётка на яе сварылася, што горнецца да князя, памятаеце?
– Памятаю, - сказаў Кiн, вяртаючы шар у пакой. Якраз у той момант, калi блазан, лоўка, як фокуснiк, лiнуў з бутэлечкi ў кубак прываротнага зелля. Падаў дзяўчыне.
– Дзякуй. Ты не iдзi, Акiплеша. Мне страшна адной.
– Усё, - сказаў Кiн.
– Пара збiрацца.
19
– Як вы думаеце, - сказала Ганна, пакуль Кiн падбiраў з ложка кашулi i боты, - той жамойт заб'е епiскапа?
– Не, - сказаў Кiн.
– Епiскап памрэ гадоў праз пятнаццаць. Жуль, правер, каб нiчога не заставалася ў сенцах.
– А вы не вернецеся?
– раптам Ганна зразумела, што вiдовiшча канчаецца. Апошняя дзея - выкраданне чарадзея. I гледачы пакiдаюць залу. Акцёры загадзя сабралi рэквiзiт i пераязджаюць у iншы гарадок.
– Калi ўсё абыдзецца, - сказаў Кiн суха, - то не вярнуся. Жуль перакiне нас дамоў. Дзед Генадзь прыходзiў?
Ганна кiўнула.
– Згатаваць кавы?
– Толькi сабе i Жулю, - сказаў Кiн, - перад адпраўкаю лепш не есцi. Я заўтра ранiцай паснедаю. Дома...
– Усё-такi гэты шум мне непрыемны, - сказала Ганна.
– Дзяўчына нiчога не падазрае...
– Ён яго раб, - сказаў Кiн.
– Раман яго выратаваў ад смерцi. Але прываротнага зелля не iснуе. Гэта даказана навукай.
– Не ведаю, - сказала Ганна.
– Вы ж самi гаворыце, што Раман унiверсальны генiй. Можа, прыдумаў. Былi ж раней розныя сакрэты.
– Я буду пераадзявацца, - сказаў Кiн.
– I баюся вам перашкодзiць. Вы хацелi згатаваць кавы.
– Безумоўна, - сказала Ганна, - хацела. Яна падпалiла ў плiце - добра, што ўзяла з сабою молатай кавы, - гэтыя
– Ну як?
– спытаўся Кiн.
Ганна азiрнулася. У дзвярах на кухню стаяў з кароткаю барадою мужчына з трынаццатага стагоддзя, заможны, дужы, меч збоку, кальчуга пад накiдкаю, на шыi незвычайны абруч - накшталт сярэбранай змяi. Быў гэты мужчына нiжэйшы ростам, чым Кiн, шырэйшы ў плячах, доўгiя, выгаралыя месцам валасы былi сабраныя тасёмкай.
– Я б вас нiколi не пазнала, - сказала Ганна.
– Дзякуй, - адказаў Кiн.
– А чаму змяя?
– Гэта вуж. Я лiтоўскi воiн, з Раманавай аховы.
– Але яны ж адзiн аднаго ведаюць.
– Цяпер цёмна. Я не буду высоўвацца на пярэднi план.
– А я кавы згатавала, - сказала Ганна.
– Кавы? Будзьце ласкавы, налiце Жулю.
Жуль ужо сабраў адзiн з пультаў, зачынiў чамадан i вынес у сенцы. Сам вярнуўся да пульта сувязi.
– Жуль, - сказала Ганна, - выпi кавы.
– Дзякуй, - сказаў Жуль, - пастаў, калi ласка, на столiк.
Ганна паставiла кубачак пад выключаны шар. Калi не патрэбна, лепш не набiвацца. У сенцах яе дагнаў Жулеў голас.
– Мне шкада будзе, што я вас больш не пабачу, - сказаў ён.
– Такая ў нас праца.
– Такая праца, - усмiхнулася Ганна, паварочваючыся да яго. Яна была яму ўдзячная за жывыя словы.
Кiн стаяў на кухнi, сёрбаў каву.
– Вам жа нельга!
– не стрымалася Ганна.
– Вядома, лепш не пiць. Толькi вось вам не хапiла.
– Нiчога, я яшчэ сабе згатую.
– Правiльна, - сказаў Кiн.
20
Выхад у мiнулае ледзь быў не сарваўся. Яны ўсе стаялi ў сенцах над чамаданамi i скрынкамi. I зноў пачуўся стук у дзверы.
– Хто?
– спыталася Ганна.
– У цябе ўсё ў парадку?
– запытаў дзед Генадзь.
– А што?
– Галасы чую, - сказаў дзед.
Кiн кiнуўся ў кухню. Жуль зачынiўся ў тыльным пакоi. Ганна марудзiла з засаўкай.
– У мяне радыё, - сказала яна.
– Радыё я слухала. Я ўжо зноў легла.
– Спаць легла, а святло не тушыш, - прабурчаў дзед.
– Я табе анальгiну прынёс.
– Навошта мне анальгiн?
– Ад галавы, вядома. Хiба не скардзiлася?
Прыйшлося адчынiць. На вулiцы павяваў вiльготны вецярок. Яркi месяц асвятляў дзедаў капялюш. Дзед iмкнуўся заглянуць Ганне за спiну, але ў сенцах было цёмна. Пачак таблетак быў цёплы, нагрэўся ў дзедавай жменi.