Выкраданне Чарадзея (на белорусском языке)
Шрифт:
– Я чуў гэтае iмя, - сказаў Раман.
– Але ты не ведаеш, што Бертольд ужо два гады як памёр.
– Гэта толькi чуткi.
Дзверы загайдалiся, адчынiлiся, i з падземнага хода выйшаў хлопец, ведучы за руку высокага чалавека ў манаскiм убраннi з капюшонам, насунутым на лоб, i з цёмнай павязкай на вачах.
– Можаце зняць павязку, - сказаў Раман.
– У нас мала часу.
Манах зняў павязку i перадаў хлопцу.
– Я падпарадкоўваюся ўмовам, - сказаў ён.
– Я таксама рызыкую жыццём.
Ганна
– Як рука?
– спытаўся Раман.
– Я ўдзячны табе, - сказаў Фрыдрых.
– Я магу трымаць ёю шчыт.
– Ён павярнуў рычажок на тыльным баку жалезнай далонi. Пальцы сцiснулiся, нiбыта абхапiлi дрэўка дзiды.
– Дзякую. Епiскап выбраў мяне, таму што мы з табою даўнiя сябры, - сказаў Фрыдрых.
– I ты давяраеш мне. Раскажы, чаго ты хацеў нас бачыць?
– Вы злавiлi жамойта, якi ўкраў у мяне гаршчок з вогненнай сумессю.
– Так, - коратка сказаў Фрыдрых.
– Ён хацеў забiць епiскапа?
– Зелле магло разарваць на кавалкi сто чалавек, - сказаў Раман.
Жуль зноў скiраваў шар на Кiна, i Ганна ўбачыла, як Кiн павольна варушыць рукою, вызваляючы яе.
– А гэта хто?
– рыцар раптам павярнуўся да Кiна.
– Я хацеў у цябе спытацца, - сказаў Раман.
– Ён запэўнiвае, што ён вучань Бертольда фон Гоца.
– Гэта хлусня, - сказаў рыцар.
– Я быў у Бертольда перад яго смерцю. Нас, хто мае дачыненне да вялiкай тайны магii i ператварэнняў элементаў, так мала на свеце. Я ведаю ўсiх яго вучняў... Ён хлусiць. Дарэчы, паглядзi, зараз ён вызвалiць руку.
– Чорт!
– вылаяўся Жуль.
– Як ён заўважыў? Раман з хлопцам тут жа кiнулiся да Кiна.
– Твая праўда, брат, - сказаў Раман Фрыдрыху.
– Дзякуй табе.
Кiн быў нерухомы.
– Гэта першы чалавек, якi развязаў вузел майго блазна.
– I таму яго трэба забiць, - сказаў рыцар. Раман схапiў з-за стала тоўстую вяроўку i моцна звязаў Кiну рукi.
– Пачакай, - сказаў Раман.
– Ён размаўляе па-латынi не горш за нас з табою i ведае iмя Бертольда. Хутка вернецца мой блазан i дапытае яго. Ён дапытае яго як трэба. агнём.
– Як хочаш, - сказаў Фрыдрых.
– Я чуў, што ты наблiзiўся да адкрыцця тайны золата.
– Ага, - сказаў Раман.
– Я наблiзiўся. Але гэта доўгая праца. Гэта будзе не сёння. Я турбуюся за лёс гэтай працы.
– Цi толькi працы?
– I свой, i маiх памочнiкаў.
– Чым мы табе можам быць карысныя?
– Ты ведаеш чым - ты мой даўнi знаёмы. Ты страцiў руку, калi ў тваiм замку адбыўся выбух рэторты, хоць i кажаш, што гэта здарылася ў бiтве з сарацынамi.
– Дапусцiм, - сказаў рыцар.
– Мне галоўнае - захаваць усё гэта. Каб працаваць далей.
– Пахвальна. Але калi нашыя пойдуць заўтра
– I не толькi мне, брат, - сказаў Раман.
– Ты ведаеш, што ў нас жыве польская князёўна?
Шар зноў прыблiзiўся да Кiна. Губы ў Кiна заварушылiся, i шар перадаў яго шэпт:
– Дрэнь справы. Думай, Жуль... Жуль кiўнуў, нiбыта Кiн мог убачыць яго. I павярнуўся да Ганны - можа, шукаў спачування?
– Калi ты пойдзеш, я не спраўлюся з машынаю?
– спыталася Ганна.
– Не, мая дзяўчынка, - сказаў Жуль цiха.
– Табе не выцягнуць нас.
Раман i рыцар паднялi галовы.
– Нехта iдзе, - хутка сказаў Раман хлопцу.
– Затрымай яго. Я вярнуся. Рыцар цяжка ўстаў з-за стала i апусцiў капюшон.
– Завязаць вочы?
– спытаўся Фрыдрых.
Раман махнуў рукою.
– Я выйду з табою. Хутчэй.
Патайныя дзверы зачынiлiся за рыцарам i Раманам.
Блазан спусцiўся па лесвiцы.
– Дзе гаспадар?
– спытаўся ён.
– Не ведаю, - сказаў хлопец.
– Уцёк да ордэнскiх братоў? Не, ён адзiн не ўцячэ. Яму ўсё гэта патрэбна... гэтае яго золата... Гэтая яго ўлада i слава.
22
– Жуль, - сказала Ганна, - я ведаю, што рабiць.
– Праўда?
– Жуль зноў павялiчыў Кiнаў твар. Кiн глядзеў на блазна.
– Я падобная на Магду. Ты сам сказаў, што я падобная на Магду.
– Якую яшчэ Магду?
– у Жулевых вачах была туга.
– Польскую князёўну, Магдалену.
– Ну i што?
– Жуль, я пайду туды. Замест яе.
– Ты што, з глузду з'ехала? Не кажы глупства. Цябе пазнаюць. Мне яшчэ не хапала тваёй смерцi. I куды мы князёўну дзенем?
– Ды слухай спакойна. Жуль, мiлы, у нас з табою няма iншага выйсця. Хутка будзе свiтаць. Кiн звязаны i бяссiльны.
– Сцiхнi. I без тваiх iдэй моташна.
– Усё вельмi проста. Ты можаш мяне высадзiць у любым месцы.
– Вядома.
– Ён пацiснуў плячыма.
– Тады высадзi мяне ў князёўнiнай спальнi. Гэта адзiнае выйсце. Зразумей нарэшце. Калi я не прабяруся да Кiна ў блiжэйшыя хвiлiны, ён загiне. Я ўжо не кажу, што правалiцца вашая справа. Кiн можа загiнуць. I мне гэта не ўсё роўна!
– Ты хочаш сказаць, што мне ўсё роўна? Ты што думаеш, Кiн першы? Думаеш, нiхто з нас не гiнуў?..
З акенца павеяла вiльготным халадком - надвор'е ў дваццатым стагоддзi таксама пачало псавацца. Брахалi сабакi. Ганна раптам адчула сябе ўдвая старэйшаю за Жуля.
– Не ў гэтым справа! Вядзi шар! Будзь мужчынам, Жуль! Вы азнаёмiлi мяне з вашай справай...
– Так, але...
– Жуль сумеўся.
– Занадта мы ўжо лезем у мiнулае.
– Перажывём. Успомнi: Кiн ляжыць звязаны.
Жуль некалькi секунд сядзеў нерухома. Потым рэзка павярнуўся, кiнуў позiрк на Ганну.