Залаты ключык, або Прыгоды Бураціны
Шрифт:
З узнятай лапай чарапаха апусцілася ў ваду».
— Не трацячы ні хвіліны, бегчы ў Краіну Дурняў! — закрычаў Карабас Барабас, паспешліва засоўваючы канец барады ў кішэню, хапаючы шапку і ліхтар. — Я сяду на беразе сажалкі. Я буду ласкава ўсміхацца. Я буду прасіць і маліць жаб, апалонікаў, вадзяных жукоў, каб яны прасілі чарапаху… Я абяцаю ім паўтара мільёна самых тлустых мух… Я буду рыдаць, як адзінокая карова, стагнаць, як хворая курыца, плакаць, як кракадзіл. Я стану на калені перад самым маленькім
— У гэты час, разумееш, Бураціна, — расказваў П'еро, седзячы пад мімозай на прэлых лістах, — мне так стала цікава, што я ўвесь высунуўся з-за фіранкі.
Сіньёр Карабас Барабас убачыў мяне.
— Ты падслухоўваеш, нягоднік! — і ён рынуўся, каб схапіць мяне і кінуць у агонь, але зноў заблытаўся ў сваёй барадзе і са страшэнным грукатам, перакульваючы крэслы, расцягнуўся на падлозе.
Не памятаю, як я апынуўся за акном, як пералез цераз плот. У цемры шумеў вецер і хвастаў дождж.
Над маёй галавой чорная хмара асвятлілася маланкай, і за дзесяць крокаў ззаду я ўбачыў Карабаса Барабаса і прадаўца п'явак, якія беглі за мною. Я падумаў: «Загінуў», — спатыкнуўся, упаў на нешта мяккае і цёплае, схапіўся за чыесьці вушы…
Гэта быў шэры заяц. Ён са страху заверашчаў, высока падскочыў, але я моцна трымаў яго за вушы, і мы памчаліся ў цемры цераз палі, вінаграднікі, агароды.
Калі заяц стамляўся і садзіўся, пакрыўджана жуючы раздвоенай губой, я цалаваў яго ў лобік.
— Ну, калі ласка, ну яшчэ трошкі праскачам, шэранькі…
Заяц уздыхаў, і зноў мы імчаліся невядома куды — то ўправа, то ўлева…
Калі хмары разагнала і ўзышоў месяц, я ўбачыў пад гарою гарадок з пахіленымі ў розныя бакі званіцамі.
Па дарозе да горада беглі Карабас Барабас і прадавец п'явак.
Заяц сказаў: «Эхе-хе, вось яно, заечае шчасце! Яны ідуць у Горад Дурняў, каб наняць паліцэйскіх сабак. Гатова, мы прапалі».
Заяц зусім абвяў. Уткнуўся носам у лапкі і апусціў вушы. Я прасіў, я плакаў, я нават кланяўся яму ў ногі. Заяц не варушыўся.
Але калі з горада выскачылі галопам два курносыя бульдогі з чорнымі павязкамі на правых лапах, заяц дробна задрыжаў усёй скурай, — я ледзь паспеў ускочыць на яго верхам, і ён даў шалёнага драла па лесе…
Астатняе ты сам бачыў, Бураціна.
П'еро скончыў расказ, і Бураціна спытаў яго асцярожна:
— А ў якім доме, у якім пакоі пад лесвіцай знаходзяцца дзверцы, што адмыкае ключык?
— Карабас Барабас не паспеў расказаць пра гэта… Ах, ці не ўсё роўна нам, — ключык на дне возера… Мы ніколі не ўбачым шчасця…
— А гэта ты бачыў? — крыкнуў яму ў вуха Бураціна.
Бураціна і П'еро прыходзяць да Мальвіны, але ім адразу ж прыходзіцца ўцякаць разам з Мальвінай і пудзелем Артамонам
Калі сонца ўзнялося над скалістай горнай вяршыняй, Бураціна і П'еро вылезлі з-пад куста і пабеглі цераз поле, па якім учора ўночы кажан звёў Бураціна з дома дзяўчынкі з блакітнымі валасамі ў Краіну Дурняў.
На П'еро смешна было глядзець, — так ён спяшаўся хутчэй убачыць Мальвіну.
— Паслухай, — пытаўся ён праз кожныя пятнаццаць секунд, — Бураціна, а што, яна будзе рада мне?
— А я адкуль ведаю…
Праз пятнаццаць секунд зноў:
— Паслухай, Бураціна, а раптам яна не будзе рада?
— А я адкуль ведаю.
Нарэшце яны ўбачылі белы домік з намаляванымі на аканіцах сонцам, месяцам і зоркамі.
З коміна ўзнімаўся дымок. Вышэй яго плыло невялікае воблака, падобнае на кашэчую галаву.
Пудзель Артамон сядзеў на ганку і час ад часу гыркаў на гэтае воблака.
Бураціна не вельмі хацелася вяртацца да дзяўчынкі з блакітнымі валасамі. Але ён быў галодны і яшчэ здалёку пацягнуў носам пах паранага малака.
— Калі дзяўчынка зноў надумаецца нас выхоўваць, нап'ёмся малака, — і нізавошта я тут не застануся.
У гэты час Мальвіна выйшла з доміка. У адной руцэ яна трымала фарфоравы кафейнік, у другой — кошык з пячэннем.
Вочы ў яе ўсё яшчэ былі заплаканыя, — яна была ўпэўнена, што пацукі выцягнулі Бураціна з каморкі і з'елі.
Толькі яна села за лялечны стол на пясчанай дарожцы, — блакітныя кветкі загайдаліся, матылькі ўзняліся над імі, як белыя і жоўтыя лісты, і з'явіліся Бураціна і П'еро.
Мальвіна так шырока расплюшчыла вочы, што абодва драўляныя хлопчыкі маглі б свабодна туды скочыць.
П'еро, убачыўшы Мальвіну, пачаў мармытаць словы — такія няскладныя і неразумныя, што мы іх тут не прыводзім.
Бураціна сказаў як быццам нічога і не было:
— Вось я яго прывёў, — выхоўвайце…
Мальвіна нарэшце зразумела, што гэта не сон.
— Ах, якое шчасце! — прашаптала яна, але адразу ж дадала дарослым голасам: — Хлопчыкі, ідзіце зараз жа мыцца і чысціць зубы. Артамон, правядзі хлопчыкаў да студні.
— Ты бачыў, — прабурчаў Бураціна, — у яе бзік у галаве — мыцца, чысціць зубы. Каго хочаш са свету зжыве чысцінёй…
Усё ж яны памыліся. Артамон кутасікам на канцы хваста пачысціў ім куртачкі…
Селі за стол. Бураціна аплятаў яду за абедзве шчакі.
П'еро нават не адкусіў ні кавалачка пірожнага; ён глядзеў на Мальвіну так, нібы яна была зроблена з міндальнага цеста.