Маўглi (на белорусском языке)
Шрифт:
I вось настаў дзень - з пячоры выйшаў другi Безвалосы, i, убачыўшы забiтага на сцяжынцы i тыгра, якi стаяў над iм, ён узяў кiй з вострым канцом.
– Яны i цяпер кiдаюць такую вострую штуку, - сказаў дзiкабраз Сахi i з шоргатам пачаў спускацца да ракi.
Гонды* лiчаць Сахi сама смачнай ежай - яны называюць яго Хо-Iгу, - i ён ведае сёе-тое пра каварную сякерку гондаў, якая ляцiць цераз прасеку, паблiскваючы, нiбы страказа.
* Гонды - адзiн з сама старажытных народаў Iндыi.
– Гэта быў кiй з вострым канцом, якiя ўтыкаюць у дно лоўчай ямы, - сказаў Хатхi.
– Безвалосы кiнуў яго, i ён уваткнуўся ў
I цяпер Страх гуляе па джунглях удзень i ўночы.
– Ахi! Ао!
– уздыхнулi аленi, думаючы, як важна ўсё гэта для iх.
– I толькi калi адзiн Вялiкi Страх пагражае ўсiм, як цяпер, мы ў джунглях забываемся на свае дробныя страхi i сыходзiмся ў адно месца, цяпер.
– Чалавек толькi адну ноч баiцца тыгра?
– спытаў Маўглi.
– Толькi адну ноч, - адказаў Хатхi.
– Але ж я... але ж мы... але ж усе ў джунглях ведаюць, што Шэр-Хан забiвае чалавека двойчы i тройчы ў месяц.
– Гэта так. Але тады ён кiдаецца на яго ззаду i, нападаючы, адварочвае галаву, таму што баiцца. Калi чалавек паглядзiць на тыгра, ён уцячэ. А ў сваю ноч ён заходзiць у вёску не хаваючыся. Ён iдзе памiж дамамi, прасоўвае галаву ў дзверы, а людзi падаюць перад iм на каленi, i тады ён забiвае. Адзiн раз - у тую ноч.
"О!
– сказаў Маўглi сам сабе i перавярнуўся ў вадзе з боку на бок.
– Цяпер я разумею, чаму Шэр-Хан папрасiў мяне зiрнуць на яго. Яму гэта не памагло, ён не мог глядзець мне ў вочы, а я... я, вядома, не ўпаў перад iм на каленi. Але ж я не чалавек, я належу да Вольнага Народа".
– Гм-м!
– глуха прабурчала Багiра.
– А тыгр ведае сваю ноч?
– Не, не ведае, пакуль Месячны Шакал не выйдзе з начнога туману. Часам гэтая ноч бывае ўлетку, у сухую пару, а iншы раз зiмой, калi iдуць дажджы. Калi б не Першы з Тыграў, гэтага б не здарылася i нiхто з нас не ведаў бы Страху.
Аленi сумна ўздыхнулi, а Багiра каварна ўсмiхнулася.
– Людзi ведаюць гэтую... казку?
– спытала яна.
– Нiхто яе не ведае, апрача тыграў i нас, сланоў, дзяцей Тха. Цяпер i вы, тыя, што на берагах, чулi яе, i больш мне няма чаго сказаць вам.
Хатхi акунуў хобат у ваду ў знак таго, што не жадае больш размаўляць.
– Але чаму ж, чаму, - спытаў Маўглi, звяртаючыся да Балу, - чаму Першы з Тыграў перастаў есцi траву, плады i лiсце? Ён жа толькi зламаў карак быку. Ён не зжор яго. Што ж прымусiла яго пакаштаваць свежай крывi?
– Дрэвы i лiяны заклеймавалi тыгра, Маленькi Брат, i ён зрабiўся паласаты, якiм мы бачым яго цяпер. Нiколi больш не будзе ён есцi пладоў, i з таго самага дня ён помсцiць аленям, буйвалам i iншым траваедам, - сказаў Балу.
– Дык ты таксама ведаеш гэтую казку? Праўда?
– Таму што джунглi паўнюткi гэткiх казак. Варта толькi пачаць, iм i канца не будзе. Пусцi маё вуха, Маленькi Брат!
НАШЭСЦЕ ДЖУНГЛЯЎ
Вы, вядома, памятаеце, што Маўглi прыбiў шкуру Шэр-Хана да Скалы Рады i сказаў усiм ваўкам, колькi iх засталося ад Сiянiйскай Чарады, што з гэтага часу будзе хадзiць на паляванне ў джунглях адзiн, а чацвёра ваўчанят Мацi Ваўчыхi паабяцалi паляваць разам з iм. Але не так гэта лёгка адразу змянiць сваё жыццё, асаблiва ў джунглях. Пасля таго як Чарада разбеглася хто куды, Маўглi перш за ўсё падаўся ў роднае логава i залёг спаць на ўвесь дзень i на ўсю ноч. Прачнуўшыся, ён расказаў Бацьку Ваўку i Мацi Ваўчысе пра свае прыгоды сярод людзей роўна столькi, колькi яны маглi зразумець. Калi Маўглi пачаў забаўляцца перад iмi са сваiм паляўнiчым нажом так, што ранiшняе сонца пералiвалася i паблiсквала на яго лязе - гэта быў той самы нож, якiм ён злупiў шкуру з Шэр-Хана, - ваўкi сказалi, што ён сяму-таму навучыўся. Пасля таго Акелу i Шэраму Брату давялося расказаць, як яны памагалi Маўглi гнаць буйвалаў па яры, i Балу ўскараскаўся на пагорак, каб паслухаць iх, а Багiра ажно чухалася ад асалоды пры думцы аб тым, як умела Маўглi ваяваў з тыграм.
Сонца даўно ўжо ўзышло, але нiхто i не думаў лажыцца спаць, а Мацi Ваўчыха час ад часу задзiрала галаву ўгору i радасна ўдыхала пах шкуры Шэр-Хана, якi даносiўся ветрам са Скалы Рады.
– Калi б не Акела з Шэрым Братам, - сказаў пад канец Маўглi, - я нiчога не змог бы зрабiць. О Мацi Ваўчыха, каб ты толькi бачыла, як шэрыя буйвалы iмчалiся па яры i як яны ламалiся ў вясковыя вароты, калi чалавечая чарада кiдала ў мяне камянямi!
– Я рада, што не бачыла гэтага, - сурова сказала Мацi Ваўчыха.
– Не магу цярпець, каб маiх ваўчанят ганялi, як шакалаў! Я прымусiла б чалавечую чараду паплацiцца за гэта, але пашкадавала б жанчыну, якая кармiла цябе малаком. Так, я пакiнула б жыццё толькi ёй адной!
– Спакойна, спакойна, Ракша!
– лянiва сказаў Бацька Воўк.
– Наша Жабянятка зноў вярнулася да нас i так паразумнела, што родны бацька павiнен лiзаць яму пяткi. А хiба не ўсё роўна - адным шрамам на галаве больш цi менш? Дай чалавеку спакой.
I Балу з Багiрай адгукнулiся, як рэха:
– Дай чалавеку спакой!
Маўглi паклаў галаву на бок Мацi Ваўчыхi, задаволена ўсмiхнуўся i сказаў, што i ён таксама не хоча больш нi бачыць, нi чуць нi голасу, нi паху чалавека.
– А што, калi людзi не дадуць табе спакою, Маленькi Брат?
– сказаў Акела i прыўзняў адно вуха.
– Нас пяцёра, - сказаў Шэры Брат, азiрнуўся на ўсiх, хто сядзеў побач, i ляснуў зубамi.
– Мы таксама маглi б прыняць удзел у паляваннi, - сказала Багiра, варушачы хвастом i пазiраючы на Балу.
– Але дзеля чаго нам думаць цяпер пра чалавека, Акела?
– А вось дзеля чаго, - адказаў воўк-адзiнец.
– Пасля таго як шкуру гэтага жоўтага злодзея павесiлi на Скале Рады, я пайшоў назад да вёскi па нашых слядах; каб заблытаць iх на той выпадак, калi за намi хто-небудзь пагонiцца, я ступаў у свае сляды, а часам зварочваў убок i лажыўся. Але калi я заблытаў след так, што i сам не мог бы ў iм разабрацца, прыляцеў кажан Манг i пачаў кружыць нада мною. Ён сказаў: "Вёска чалавечай чарады, адкуль прагналi Маўглi, гудзе, як асiнае гняздо".