БЕЛАРУСЬ УЧОРА І СЯНЬНЯ
Шрифт:
4. Блізкасьць фронту давала добрыя магчымасьці для інфільтрацыі рознага роду савецкіх агэнтаў і дывэрсыйных групаў.
5. Больш спрыяльныя тапаграфічныя абставіны для савецкай партызаншчыны.
Нямецкае ваеннае кіраўніцтва як часовае было зацікаўлена перадусім у палагоджваньні патрэбаў для свайго фронту і зусім не займалася мяйсцовымі справамі насельніцтва Адміністрацыя горада Бранска была распачатая мяйсцовым нямецкім камандантам. Ён прызначыў бурмістрам немца з-над Волгі, які падбіраў з былых працаўнікоў гораду ўраднікаў на патрэбныя становішчы.
У Бранскай акрузе, значна зрусыфікаванай папярэдня савецкімі ўладамі, у канцы кастрычніка 1941 году распачала арганізацыю адміністрацыі прыехаўшая сюды з захаду, разам з былой Менскай камандантурай, беларуская група ў складзе: Р. Астроўскі, Д. Касмовіч і
Нямецкія гаспадарчыя каманды (віртшафтскоммандо), якія былі тут пры кожным мяйсцовым каманданце (ортскоммандант), бралі на ўлік усё, што можна было забраць ад насельніцтва. Апрача таго, кожная вайсковая частка. пад час перакідкі ў іншае мейсца, праводзіла афіцыйныя рэквізыцыі, а салдаты дадаткова рабавалі ўсё, што трапляла ім пад рукі. Вёскі, якія ляжалі каля вялікіх камунікацыйных шляхоў, цярпелі найбольш. Беларуская адміністрацыя бараніла насельніцтва рознымі спосабамі. Каб задаволіць афіцыйныя пастаўкі для гаспадарчай каманды, беларуская адміністрацыя рабіла ўлік наяўных рэсурсаў, якія былі значна меншымі ад нямецкага ўліку. У некаторых раёнах адміністрацыя баранілася ад прыпадковых рабункаў нямецкіх жаўнераў, вывешваючы шыльды: «Тыф», чаго немцы вельмі баяліся.
На суровую зіму 1941 —1942 году нямецкае войска не было прыгатаванае. Маланкавая вайна мела быць закончаная пераможна да раньніх маразоў. Аднак вайна зацягнулася і была патрэбная цёплая вопратка. Мяйсцовы камандант сам хацеў распачаць рэквізыцыю яе ў насельніцтва. Аднак акруговая ўправа Бранска пераканала яго, што яна спраўней і згодна з магчымасьцямі насельніцтва арганізуе добраахвотны збор цёплай вопраткі. I запраўды, на працягу аднаго тыдня на склады ўправы было дастаўлена надспадзяна шмат кажухоў, аўчын, валёнак, цёплых шкарпэтак, рукавіц і нават посьцілак. Пасьля некаторых таргаваньняў немцы нават заплацілі за гэтыя рэчы паводля мяйсцовых расцэнак.Савецкая партызанка рана дала знаць тут аб сабе і яна мацнела вельмі хутка. Яе ўзмацненьню спрыялі ўцёкі вайсковапалонных з лягероў і загад вайсковым прыпісьнікам вярнуцца ў лягеры, выдадзены нямецкімі ўладамі. Замест лягероў прыпісьнікі пайшлі ў лясы і сталі масавай базай для партызанскіх камандзіраў, скінутых на парашутах з расейскіх самалётаў. Вялікія лясы і балоты Бранскай акругі давалі спрыяльныя абставіны для савецкіх партызанаў. Аднак блізкасьць фронту і вялікіх нямецкіх вайсковых злучэньняў трымалі іх далей ад нямецкіх гарнізонаў па гарадох і ад камунікацыйных шляхоў. Тым не менш вясной 1942 году партызаны ўжо панавалі над валаснымі абшарамі многіх раёнаў. Для ўтрыманьня бясьпекі насельніцтва трэба было арганізаваць службу парадку (Орднунгдзінст — ОД). Д. Касмовіч і М. Вітушка распачалі арганізацыю ОД ува усей акрузе. Невялікія аддзелы ОД у раёнах ад пачатку не маглі справіцца з добра ўзброенымі і большымі аддзеламі савецкіх партызанаў, якія нападалі на харчовыя склады, дэпо, ды на пасобныя вёскі. Касмовіч запрапанаваў ваеннаму камандаваньню стварэньне асобных рухомых аддзелаў ОД, большых, добра ўзброеных і конных, якія хуткім рухам і сілай агню маглі-б быць эфэктыўнымі ў змаганьні. Маючы недавер да беларусаў, нямецкае камандаваньне не пагаджалася, аднак рост партызаншчыны змусіў немцаў даць згоду. Служба парадку складалася з чатырох аддзелаў. Першы — для крымінальных спраў; другі — для палітычных спраў і контрразьведкі; трэці — для службы парадку; чацьвёрты — вышэй успомненыя спэцыяльныя конныя аддзелы.
Па адносным упарадкаваньні беларускай адміністрацыі ў Бранскай акрузе обэркрігсфэрвальтунграт Краац з «беларускім штабам» былі 20 красавіка 1942 году накіраваныя ў Смаленск.
Рыхтуючыся да акупацыі ўсёй Расеі, нямецкі ўрад скіраваў на ўсход для дапамогі сваёй арміі пры адміністраваньні Расеяй мноства расейскіх эмігрантаў, сабраных з Нямеччыны і іншых краінаў Эўропы. Гэта былі «салідарыстыя» з Народнага Трудавога Саюзу (НТС), якія хацелі зьнішчэньня бальшавізму, але ўтрыманьня ў цэласьці Расейскай імпэрыі. Паколькі
Астроўскі хацеў адчыніць беларускія пачаткавыя школы ў Смаленску і замовіў беларускія падручнікі з Менска. Аднак расейская адміністрацыя горада зрабіла моцны супраціў, якога нельга было пераламіць. Прыйшлося заняцца Смаленскай акругай і раёнамі Лозно (Віцебская акруга) і Мсьціслаўлем (Магілеўская акруга), якія былі далучаныя да Смаленскай акругі нямецкай вайсковай адміністрацыяй.
Раёны вымагалі шмат арганізацыйнай працы. Некаторыя раёны, як Манастырскі, мелі неадпаведных старшыняў раёнаў; некаторыя працавалі без сувязі з акругай, пад камандай мяйсцовых нямецкіх камандантаў; некаторыя былі апанаваныя савецкімі партызанамі, як у Касплі, дзе з 20 валасьцей толькі паўтары былі пад загадамі раёну. Фактычна ўвесь раён быў партызанскім, бо адміністрацыя яго была ў руках замаскаваных савецкіх агэнтаў.
Астроўскі зьмяніў амаль увесь склад управы раёну, прызначыўшы старшынёй Івана Наронскага з Нясьвіжа. Касмовіч арганізаваў тут эскадрон ОД, які ачысьціў бліжэйшыя да раёну воласьці ад партызанаў. Аднак для ачысткі рэшты — 17 валасьцей былі патрэбныя іншыя захады. Адміністрацыя прыйшла да наступных выснаваў: 1) звольніць насельніцтва раёну Каспля ад усіх падаткаў на год; 2) забараніць немцам рэквізыцыі ў гэтым раёне; 3) даць мяйсцоваму насельніцтву зброю для абароны ад партызанаў; 4) забясьпечыць 4-я аддзелы ОД харчаваньнем.
На чале Смаленскай камандатуры быў стары нямецкі гэнэрал Пооль, які разумеў створаную сытуацыю. Ён згадзіўся з прапановамі і выдаў старшыні раёну Наронскаму грамату, якой усё насельніцтва раёну звальнялася ад усіх падаткаў і паставак, а вайсковым нямецкім аддзелам забараняліся ўсе рэквізыцыі без пісьмовага дазволу гэнэрала. Справу ўзбраеньня і харчаваньня эскадрону гэнэрал патрактаваў прыхільна, узалежняючы колькасьці ад магчымасьця). Абвешчаньне гэтай граматы адразу падняло настроі ў раёне. Воласьці, у якіх былі конныя аддзелы ОД, адбіваліся ад партызанаў, але іншыя не былі ў стане бараніцца. У хуткім часе пачалі прыходзіць да ўправы раёну дэлегацыі з вёсак. просячы зброю і амуніцыю, ды добраахвотнікі на службу ў аддзелах ОД. Арганізаваныя конныя і пешыя аддзелы ОД у колькасьцях па 100—150 чалавек на працягу двух месяцаў ачысьцілі раён ад партызанаў собскімі сіламі.
Партызаны гэтага раёну належалі да вялікіх злучэньняў, якія пад камандай палкоўніка Грышына ахоплівалі абшары ад Дзямідава аж па Оршу. Спаткаўшы такі моцны адпор у Касплянскім раёне, Грышын заявіў, што там «народ звар'яцеў» і ён адклікаў адтуль сваіх партызан. Аднак пастаянна перакіданыя з Расеі новыя аддзелы партызанаў з заданьнямі параліжаваць чыгункі і гасьцінцы вымагалі новых мерапрыемства). Беларуская адміністрацыя праводзіла высяканьне лясоў і кустоў на 600 мэтраў з абодвух бакоў дарогаў Закладаныя ўначы партызанамі міны былі выкрываныя патрулямі з адпаведнымі прыладамі, пасьля чаго пускаліся транс парты.
Была патрэба ўзмацненьня сілы службы парадку Таму ў Смаленскай акрузе ейная колькасьць была паднятая да 3000 чалавек. Камандзірамі батальёнаў былі кадравыя афіцэры, выбраныя з лягероў вайсковапалонных. Батальёны стаялі па раённых цэнтрах і былі падпарадкаваныя мяйсцовай нямецкай жандармэрыі. У сваіх раёнах яны ліквідавалі савецкія партызанскія банды, ахоўвалі раённыя местачкі і шляхі, стасуючы сыстэму абаронных бункероў. Касмовіч быў прызначаны інспэктарам службы парадку, якая хутка рапа ў сіле ў акрузе. Аднак у хуткім часе загадам з Бэрліну беларускае сцэнтралізаванае кіраўніцтва службы парадку было забаронена і рост яе стрыманы. Немцы ня мелі даверу да беларусаў, ведаючы, што беларусы ня будуць забіваць сваіх людзей па іх загадзе.